Şiir: Şeytanın şarabıdır.

Şiir: Şeytanın şarabıdır.

Derler.

Dut gibi; zil zurna… Dönemi kapanıyor; bu sözcükleri hafızalarımızdan siliyoruz.

Rüyasında; bütün meyhanelerini dolaşmış İstanbul’un…

Meyhane kapılarına asma kilit takılmış.

Balıklar efkârlanmışlar; boğazın serin sularına atlamışlar.

Besteci: İçki nedir bilmezmiş; şimdi bir ayyaş olmuş.

Meyhaneci! Kadehleri doldurma! Sarhoş demesinler.

Bize iki Uludağ gazozu aç da midemiz bayram etsin.

Kurtuluyoruz kötü alışkanlıklarımızdan.

Sen de kendi rakı şişende ister yüz ister balık ol.

Sanatın her dalı… Bir iki kadeh devirmiş; başı dumanlı.

Ünlü tablolar, dillere sarmaşık gibi dolanmış şarkılar… Hatta masum el işi: Sarhoşun yürüyüşünden etkilenmiş “sarhoş ayağı”

Ser -hoş; kafanın hoşluğu olmadan sanat çarkları dönmezmiş gibi…

Her yerde o varmış, vardı. Şimdiden sonra olmayacak mı?

Kendine başka kapı arayacak, çat kapı asma kilitsiz olanından…

Belki komşuya gider rakı; uzoyla kardeş olur; öküzgözünü metaxa evlat edinir kim bilir?

Kumar sürgünde; onun halini hatırını merak edenler için yavru vatana düzenlenen turlar misali…

Komşuya sığınacak rakıyı şarabı gurbet ellerde yalnız bırakmaya gönlü elvermeyenler için hafta sonu turları organize edilir.

Yeni bir taşımacılık sektörü doğar.

Küfe-Turizm; sloganları “küfelikler itinayla taşınır”

“Biz nerede yanlış yaptık” Diye sormalıyız kendimize…

Eskiler ne derdi kendini dağıtanlara…

“İçiyorsan ağzınla iç şu mereti”

Laf dinletemediler.

Zerre ilgilendirmez bu yasak beni… Ne sevindim ne de üzüldüm.

Hurra! Bu yılan bana dokunmadı.

Sıradaki yasakları merak ediyor ve dua ediyorum.

“Çocuklara bebelere dokunmak; hayvanlara tecavüz etmek, katletmek… Yasaklarını dört gözle bekliyorum”

Cezaların en hafifini alsınlar. Minicik ufacık HDM olsunlar.

Şiir şeytanın şarabı o yasaklanmasın.

Şiir okudukça kendinden geçsin; ücra köşelerde sızıp kalsın.

Kalsın da aklımızı çelmesin.

19 Ocak 2011 Çarşamba

Alev Meisel/İzmir