Silvan'dan umuda yolculuk

Ve bir sabah annem sol bacağında takılı kalan kurşunun sızısıyla kardeşimi emzirirken ardımıza bakıp terk ettik burayı.

 

Ardımıza baktık; çünkü anılarımız kurşun sesinin şarkısı olmuştu.

 

Sokak oyunlarımızı, yüzünü hatırlayamadığım arkadaşlarımı, yürürken daha bir cesur hissettiğimiz dar yolları, ablamlara 'nereye gidiyorsunuz heey! ben de geleceğim.' dediğim anı, haydi çocuklar şimdi hep beraber tekrarlıyoruz diyerek şu an hatırlayamadığım cümleleri söyleten ablamların ilkokul öğretmenini, o siralarda otururken hisettigim heyecani, okula tekrar gitmek için can atışımı, babam görmeden içindeki bütün çikolataları, reçelleri yemeye çalıştığım marketimizi, ikişer ikişer inmeye çalıştığım merdivenleri.

 

Babamın kurduğu isi, annemin annelige adim attigi ilk anlari, bize biz olma duygusunu veren sıcak yuvamızi kurşun sesine bıraktık. 

 

Hepsinin, her sevincimizin ayrı bir izi kalmıştı oturduğumuz binanın üzerinde. Bu sevinçler kurşun iziyle evimize saplanmış,  hepsini delip geçmişti. Sıcak yuvamıza kurşun izleriyle saplanmişti bütün anılar.. 

 

Bizi bekleyen ne vardı önümüzde? Hiç bilmeden çıktık yola.

 

Elimizde arta kalan birkaç şey ile..

 

Yeni bir dünya..

 

Yeni bir umut..

 

Hem ne demişti Oğuz Atay;

 

Yeni bir dünya var, anlıyor musun?

Her şeyi geride bırakmak gerekiyor.

Bir sabah kalkacaksın, arkana bakmadan..

 

Olay, 1990larin başında Diyarbakır’ın Silvan ilçesinde yaşanmıştır.