Sınırlı hayal

Kaybolmuş hüzünler var ara sokaklarında bu şehrin. Bambaşka benim yaşadığım yer, bambaşka benim tanıdığım insanlar. Korkarız tabii bilmediğimiz yerden, tanımadığımız insanlardan ve tatmadığımız yoksunluktan. Çekiniriz sebepsiz sandığımız kin ve nefretten. Bizedir haykırış, isyan, göremeyiz, ya da görmek istemeyiz. Hayaldir herkesin çıkış yolu. Bir gün biteceğini umarak bekleriz hep, sayarız şafağımızı. Herkes yaşar hayali, gezer bulutlarda, mutlu olur yarattığı dünyada. Kimse onlar kadar yüksekleri hayal etmez, onlar kadar mutluluk istemez. Fakat kimse onlar kadar hızlı düşmez hayalinden, acıtmaz kimseyi hayal kurmak onları acıttığı kadar. Bunadır öfke, kin ve düşmanlık. Bana, bize değil yabancılık. Sadece hayalini bile kuramadığı yüksekleredir ayrımcılık. Sınırlı hayal ile geçer mi sınırsız yoksulluk?