Kargaşa

Herhangi bir anlam yüklemeden hayatıma devam etmeye çalıştığım çoğu zaman kendime uygun ama dışarıdan gözlemlerin yanlışı gösterdiği bir tutumun izleyicisiyim. Çatışmalarla dolu, kargaşanın hüküm sürdüğü ve kavganın hâkim olduğu bir hayatın içinde neyi nasıl başarabileceğimin farkında değilim. Yürümek temel amaç olsa da koşmaya bağımlı kılındığımız yaşam çerçevesi içinde, hangi durakta soluk alınabilecek, nerede kiminle ne paylaşılacak, farklı tutumların farklı bakış açılarından yansıyanının ne kadarını yakalayabilirsek anca o kadarını anladığımız, kavradığımız olayları ve durumları yaşamamıza aktarmış olacağız. Virgülle başladığımız bir hayata hangi soluklanma arifesinde nokta koymayı başarabileceğiz. Aslında her başlangıç bir bitişin suçlaması ile oluştuğuna göre, noktanın nerde önemi olacağını bilmiyorum. Bilmek ya da bilmemek, aslında iki önermenin mantıksız olan tarafı… 

Bunca kargaşa, fesatlık vs. gibi kavramlardan kurtulup sadece insan olduğumuzu hatırlamaya ramak kala, birileri herhangi bir tutumsuzluk yaratıp yine eskisi gibi, dua et ama inanma ya da dua et, rahatla fakat hayatına kaldığın yerden devam et. İnsanoğlu alışılagelmişin dışına çıkamamakla, aynı yerde saymakta, hiç değişime uğramadan, ama sanki yaptığımız her şey çok iyi ve tutarlı gibi davranmaya, davranışlarda bulunmaya devam ediyoruz. Sessizliğin içerisinde yaşadığım bu karmaşık duygulardan kurtulmaya çalışıp ve yine aynı sessizlikle sürdürdüğüm yaşamıma anlam katmaya çalışır iken, nedendir bilmiyorum ama birileri mutlaka ellerine aldıkları çomağı bir başkasına dürtmeye hazır halde bekliyorlar. Yaşam zordur, diyenlerin aksine yaşamı zor hale getirmek vardır diye cevaplıyorum çoğu zaman. Eğer insan içinde bulunduğu durumu disiplinler arasında gel git yapmadan ve olduğunca oluruna bırakmadan ki hiçbir şey kendi başına olabilecek bir şey değil, eğer biraz olsun emek harcamaya yönelirse, aslında olması gereken her şey olduğunca kolay olacaktır. Ben bile şuan yazdıklarımı karmaşık bir anlatımla yazmış olmasaydım belki beni anlayacak kitle biçimini aşağı indirgemiş olacaktım. Hayatı bir yazıya benzetmek oldukça mümkün. Yazı nasıl başlar ve biterse, uzun veya kısa anlamlı ya da anlamsız fark etmeksizin hayat biçimi de aynı paralelliği korumaktadır. Önemli olan bizim bunu nasıl anladığımız ve yorumlama şeklimiz. Neden haz alıyoruz, neye yönleniyoruz, aynada duran adam ile ben aynı kişi miyiz acaba? Soruların hüküm sürdüğü bir hayatı oldukça anlamlı kılmak, ancak onu doğru yanıtlamaktan geçecektir. Kimi zaman etrafıma bakıp gördüğüm tek şey, anlamsızlığın içinde anlam kazanmak olsa gerek. İnsanlar içinde bulunduğu durumu eleştirmeden, ancak başkalarının içinde olduğu hayatın kargaşası ile ilgilenmekteler.