Siz...

Ruhum her gün bir önceki günden daha kırık, dökük, parçalanmış. Maskeler uyuşmuyor artık aynadaki yüzüme. Sessizlik, gülümseme, güçlülük dik tutamıyor omuzlarımı. Gözlerimden silinmiyor buğular, göz pınarlarımın ardına akan yaşlar birikirken kurutuyor diğer yarım kalmış yaşanmışlıkları.

Kanatları kırık bir martı gibi yerde sürüklüyorum bedenimi, her bastığımda yakıyor asfalt ayaklarımı. Zifti yapışıyor ciğerlerime, zift kusuyorum, kimseler bilmiyor.. Doktorlar fazla yaşamassın diyor. Ben gülüyorum..

Nerden bilirsiniz ki siz zift kusmayı,

Dimdik durup da nefes almadan yaşamayı,

Nerden bilirsiniz ki siz bu dünyada

Hep verip de hiç almamayı..

Kabullenmeyi, vazgeçmeyi, uzak kalmayı..

Hiç inandığınız şeyler yıkıldımı boylu boyunca sereserpe

Uğruna canınızı korkmadan çıkarıp masaya vurdunuzmu hiç..

Gözlerinizi verdinizmi hiç bir daha görmemeyi göze alarak..

Nefesinizi topladınızmı başka birinin ayaklarından..

Nerden bilirsiniz ki siz bu hayatın ziftini kusmayı..

Peki ya siz... siz...

Siz bilirmisiniz yaklaşan ölüme sessizce gülmeyi,

O zaman siz nerden bileceksiniz ki bu yaşamın ziftini kusmayı..

Önce inandıklarınızı çalarlar,

Sonra inanacaklarınızı...

Önce yüreğinizi çalarlar,

Sonra yüreğinizi önünüze külçe gibi yığarlar..

Önce güveninizi çalarlar,

Sonra yalanlarını arkasına saklarlar..

Önce yaşamınızı çalarlar,

Sonra sizi yalandan yaşam makinasına bağlarlar..

Siz hiç gerçek hayatta iken bitkisel hayata girdinizmi ki...

Siz nerden bileceksiniz?

Yaşarken ölümün o kokuşmuş yüzünü..

Verirsiniz de

Almazlar o son nefesinizi..

http://www.loxol.tv/videoizle_764a33b94a14b0e79f42_DUYGU-ADAMi-MURAT-iNCE-cEKiL-GiT-(orjinal-video