Size nasıl hitap etsem?

“Sayın”, severek kullandığım güzel bir sözcüktü. Karşımdaki kişinin, sözcüğün çağrıştırdığı “saygınlık”ı hak ettiğini düşündüm hep. Ama gün geldi, “sayın”ın aşınmaya uğradığını, hak etmeyen kişiler için kullanıldığını görünce, o güzelim sözcüğünün “sıcaklık”ı bende kaybolmaya başladı.

Bir an geldi ki, bir ürperti yaratır oldu.

“Sayın”, artık katillerin adından önce gelir, onları “onur”landırmak için kullanılır oldu.

Uzaklaştım iyice “sayın”dan; “bay”a döneyim dedim.

Döndüm de...

Ama “bay” demeye karar verdiğim günün gecesi, rüyamda Nurullah Ataç’ı gördüm.

Ataç, “bay” diyecek olmama alınmıştı; sitem etti bana.

“Beni seven, Türkçe kullanmayı ilke edinen biri, nasıl olur da o benim güzelim sözcüğümü, ‘sayın‘ diyemediği insanlar için kullanmayı düşünür.” dedi.

Doğrusu, Ataç’ın ne demek istediğini anlamadım, sustum.

“Efendi” demeliyim, diye düşündüm. Ama bunun Tanzimat’ın Ahmet Mithat Efendi’siyle hiç ilgisi yok. Ayrıca, halkımızın, özellikle yaşlı insanlarımızın için “saygın”lık ifadesi olarak kullandığı “efendi” ile de ilgisi yok. Ayrıca, özellikle resmi kurumlarda “en alt hizmetler”de çalışan görevlilere, “bey” dememek için, “efendi” demekle de ilgisi yok. Sizin de çevrenizde mutlaka bulunan “efendi”lerle ilgisi var.

Ama...
Ataç’la konuştuğumu nereden duymuşsa, rüyamda, yanımıza Ahmet Mithat Efendi geldi. O da sitemde bulundu. Öyle konuştu ki, sanki “efendi” sözcüğünün kullanım hakkı kendindeymiş! Bunun üzerine o Türkçe tutkunu Ataç, niyeyse, “muhterem” diye hitap edin, dedi.

Sonrasını hatırlamıyorum.

Şimdi..

“Muhterem” diyebilmek için de, bir Muhterem’den izin almak gerekir mi?

Bir başka rüyada, bir Muhterem’le konuşuncaya kadar, “muhterem”i de kullanmayacağım.

Derken...

Rüya görmeden rüya gördüm.

Bir “Gürses”:

“N’oluyor beyim! Muhterem’in tapusu, pardon kullanım hakkı bizde. ‘Muhterem’i öyle uluorta kullanamazsınız!" demesin mi?

“Muhterem” de olmadı.

Ne yapalım?

Şimdi, hitapsız mı kaldık?