Şizofrenleri sevin...

Birkaç hafta önce röportaj yapmak için Dünya Şizofrenler Derneği'ne gittim. Derneğin başkanı Aysel Doğan... O bir şizofren annesi... '18 yaşında uyudun 29 yaşında uyandın oğlum' adında bir de kitap yazmış. Aysel Doğan'ın tarifi mümkünsüz, 'bu da ancak filmlerde olur' dedirtecek türden bir hayat öyküsü var. İlk oğlunu menenjitten kaybeden annenin ikinci oğlu ise talihsiz bir kaza sonucu küçücük yaşında ölmüş. Üçüncü oğlu ise şizofreninin pençesinde yıllarca savaşmış. Yeni çıkan ilaçlar sayesinde son iki yıldır aile ve şizofren oğul 'yeniden doğuşlarını' yaşıyor. Dünya şizofrenler derneği Kayışdağı'nda kendi yağıyla kavrulan bir dernek. Devlet, belediye gereken yardımı yapmıyor ve durumu görmezden geliyor. Derneği ayakta tutanlar şizofren çocukların anne ve babaları. Oysa bu dernek, şizofren hastaların kendilerini gerçekleştirebildikleri tek kurtarılmış bir alan. Burada birtakım etkinlikler düzenleniyor. Gönüllü öğretmenler ingilizce ders veriyor, anneler incik boncuktan kolye yapmayı öğretiyor, bir diğer şizofren yakını ise müzik dersi veriyor... Aysel Doğan, uzun süredir banyo yapmayan, insan içine çıkmak istemeyen bir şizofren genç kızın istemeyerek girdiği müzik korosunda bülbüller gibi şakıdığını anlatıyor...

Derneğin ihtiyaçları çok... Yardım eden yok... Kimse sahip çıkmıyor. Merkezlerini kurabilecek bir daire ararken çok zorlandıklarını anlatıyor Aysel Doğan. Kiralar yüksek, ev sahipleri şizofren adını duyunca hortlak görmüş gibi korkup 'benim şizofrenlere verilecek dairem yok' türünden davranışlar sergilemiş. Şimdilik uzak da olsa başlarını sokabilecekleri yerleri var. Ama nereye kadar.... Bu insanlara yardım etmek için illa 'onların da mı' başlarına gelmesi gerekiyor. Neyi bekliyorlar, neden korkuyorlar...