Sokağın kral kedisi

Küçüklüğünden beri diğerlerinden farklıydı ki benim ilgimi çekmişti.

Karşı evin çit arkasındaki alanını mekan bellemişti. Orada doğduğundan olacak.

Her balkona çıkışta onu izlerdim.  Diğerleri yüzükoyun uyusa mesela bu sırt üstü yatardı.

Enteresandı.

Genelde beyaz renklerin hakim olduğu gövdesi, iri bir kafası vardı. 

Dayı dayı yürüyüşü  Çiçek Abbas’taki  Şener Şen’i andırırdı. En çok da o hoşuma giderdi. Bu mahallenin kıralı benim diyen bir havası vardı.  Acıktığı zaman  insanların poşetlerini yem torbası sanan, ona gözünü dikenlerden değildi. 

Belli ki bunu da racondan saymıyor, köşedeki konteynerlardan besleniyordu .

O orada ise hiçbiri  kontenyere çıkamıyordu. Züğürt te olsa, aç da olsa ağaydı.

Tavizsizdi ama öyle daha değerliydi benim için. Herkes yemimi suyumu verse ben de kedi olurdum, ne olacak ki?.

Kedi olmak kolay mı öyle? Nafakanı  çöpten çıkarmak... Dalaşmak... Ünvanını korumak?

İşin içinde  bir de mahallenin ufaklarını korumak da vardı. Onlara sataşanları püskürttüğünü görmüştüm  kaç kere.

Sanki   yürürlükten kaldırılan andımızı  okumuş gibiydi. Küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak.

Adı yoktu,   boynunda kordelası da.  Ama özgürdü...

Kendine güveni arttıkça mahalledeki denetim alanı da artmıştı. Sorumluluğa da. Öyle sanıyordu.

Sırtüstü yatıp neşeyle oynadığı günler çok çabuk geride kalmıştı. İnsanın 10 yılı onların 1 yılıydı sonuçta.

Bir gün  sağ arka ayağını çekerken zorlandığını gördüm.

Ondan sonra 3-4 ay geçti ona hiç rastlamadım.

Öldüyse yazık.

Kısa hayatına çok şey sığdırmış insanlar gibiydi.

Pişmiş ete soğan doğramadan, etliye sütlüye karışmadan, mahallelinin  poşet poşet verdiği  yemlerle karnını doyurup, köşelerdeki  suluklardan içip, sırt üstü yatıp, yuvarlansa, eminim ki  sağlam bir şekilde bugün yaşıyor olacaktı.

Tıpkı insanlar gibiydi. Dayı dayı yürüyüşünün ardında bir asalet, bir zerafet vardı ki ‘’kedidir kedi’’ diyen insanların fark etmesi mümkün değildi.

İnsanın sahte kabadayısına inat.

Kanındaki ‘’liderlik ruhu’’ ile birlikte doğmuştu.