Soluk alıp verebilmenin güzelliği...

Her birşeyin kıymetini, elimizden gidince anlıyoruz; soluk alıp verebilmenin güzelliğini, günün birinde soluksuz kalınca anlar insan... Bakmanın, görmenin nasıl bir duygu olduğunu karanlık öğretir. Sevdiklerimizle geçen her günün harika olduğunu; yalnız kaldığımızda öğreniriz. Hayata lanetler okuduğumuz ağrılı bir hastane odasında, sabahın ilk ışıklarıyla artık gülümseyebiliyorsak, çevremize buruk da olsa gülen gözlerle bakabiliyorsak sevinçliyiz demektir...

Midemizdeki kramplarla beklerken, beklenenden haber almak; bir mesajını görmek, ansızın sesini duymak; çıldırmışçasına kucağına atlayıp boynuna sarılıp özlem gidermekten daha güzel ne olabilir hayatımızda? Güvenilebilecek dostlarımızın olabilmesi hala; bize kapısını açabilecek hem de aralamadan ardına kadar, var mıdır? Öyleyse, mutluyuz demektir...

"Kimseye yanlış yapmadım" ya da "onlar fazla kırılgandılar" diyerek iç huzurumuzla dolaşabiliyor muyuz? Alnımız sadece kahküllerden dolayı mı kapalı? O halde, gururluyuz demektir...

Diyeceğim o ki ; hayatın yok etmediği, edilmediği bir dünyada yaşamak imkansızdır... İmkansızı başarmak ise sadece bize kalmıştır.

Funda