Son mektup...

Ve hikaye sonlandı!

Ve ben nihayet balıkçı köyüne yerleşmeyi başardım.

Aslına bakılırsa hiç de inanmıyordum kendime, başarabileceğim konusunda ama hiç de zorlanmadan oldu. Artık gizli-kapaklı bir şey kalmadı hayatımda. Kafamın yarım küreleri, sağ-sol olarak ayrılmıyorlar; birleşip harika bir beyin yarattılar. Artık sadeleşmek için düşünmeye gerek yok!

Artık yazdığım anıların, yaptıklarımın da değer-i hükmü kalmadı. Çünkü artık ben yoğum! Bundan sonra rahat-rahat, başkaların hikayesini yazabilirim. Çünkü dün itibariyle öldüm …

Artık liderlik-yaratıcılık-süper kahramanlık gibi beni ben yapan öğelerin hepsi benimle beraber yok oldu.

Artık bugüne kadar öğrendiğim tüm duyguları, hepsini birden topyekun yakıyorum.

Kendimi, tüm yargılardan bağımsız olarak, yepyeniden, kendim, tanımlayacağım kimseye elletmeden!

Bundan sonra benden duygu keşfedemeyeceksiniz, benimle beraber ağlayamayacaksınız ve derinine düşünemeyeceksiniz. Bunun için 700 kelime değil de bir roman okuyacaksınız. Duyguları kimse için kolaylaştırmayacağım, bildiğiniz üzere, bunun sorumluluğu bende değil açıkçası, yaşadığınız duygulardan siz mesulsünüz.

Ben artık, benimkilere bakacağım ve kendi başıma!

Üzgünüm üzerimde, idealistlik denilen, yılların yükünden dün itibariyle kurtuldum.

Artık kendimi ifade edebilmek için dünyayı gezmem gerekmiyor ya da 20 metreden balıklama atlamak!

“Denizin derinine, güneşin sonuna” gitmem gerekmiyor.

Ve bu kendime son mektup!

Lütfen okuduktan sonra yırtıp atın…