Son sincaplar

Hayvanlar ve hayvan davranışları hep ilgimi çekmiştir. Küçük bir çocukken hep kedilerimiz olmuştu. Evimiz müstakil bir ev olduğundan kimseyi rahatsız etmeden besleme imkânına sahiptik. Onları hep sever ve en iyi şekilde beslemeye çalışırdık. Ara sıra fazla sevgiden bunalan kedilerimiz ellerimizin üstüne hatırlatma amaçlı izler bırakırlardı!

Hayvanlar insanların can dostu vefa örnekleridir. Hep duyarız kedileri şehrin en uzak kısmına bile koysanız, döner yuvasını mutlaka bulur. Ben bu duruma tanıklık ettim, hem de kaç kez...

Geçen yıllarda Balıkesir yakınlarında sulak ve yeşil bir alanda piknik yaparken, daha önce hiç görmediğim bir hayvanı uzaktan da olsa izleme şansım oldu. Tüm piknik malzemelerini arabadan indirmiştik. Yerlere eski kilimler serildi, minderler yayıldı.

Mangal için odun, çalı-çırpı toplamak için yerleşim alanından biraz uzaklaştım. Suyun karşısında yaşlı bir ağaç dibindeki hareket dikkatimi çekti. Bu zamana kadar hiç görmediğim bir hayvan; bazen arka iki ayağı üstüne kalkarak, ön ayaklarında tuttuğu bir şeyleri kemiriyor. Ara sıra ağacın yukarılarına gidip yine telaş ve çabuklukla geri geliyor.

Oturdum olduğum yere. Odun toplamayı bir kenara bıraktım. Uzun bir süre geçmiş olmalı. O hayvanın yuvasında belki yavruları vardı. Belki yaklaşan kış içindi telaşı.

Benim geciktiğimi gören Balıkesirli arkadaşım aramaya çıkmış. Baktım telaş içinde geliyor. Durumu anlattım. O benim daha önce hiç görmediğim hayvan meğer sincapmış. "Eskiden daha çoktular ama yaşam alanları azalınca onlarda terk ettiler buraları" dedi.

Ben bile tanımakta zorlanırken, benden sonrakiler nereden bilecek sincabı? Tüm piknik malzemelerini benim oturduğum yere taşıdık. Olabildiğince az gürültü çıkararak hem piknik yaptık o gün, hem de son sincapları gözledik.

Belki bir dahaki sefere onlar da bizi terk edecekler. Ne kadar acı değil mi?