Son yapraklar da döküldü...

Yaz uzun mu sürmüştü, bilmiyordu ama yazdı sonuçta yaşanan. Sıcacık, uzun günler; parlak güneş ışığı yaşanmıştı bir mevsim de olsa.

Bitmesin istemişti hiç, hep yaz olsundu ilişkisi; ama istediği her şeyin olmayacağını da biliyordu.

Esmeye başlayan rüzgarın, erkenden çöken akşam karanlığının haberci olduğunu anlasa bile hala soğumayan havanın yalancılığına kendini inandırmayı başarmıştı.

Isıtmaya çalışıyordu tek başına, akşamın ayazıyla birlikte soğumaya başlayan ellerini. Bir eliyle diğer elini kavramıştı oysa. Isıtmaya çalıştığı kendisi, elini tutan el diğer eliydi.

Yapraklar sararmaya başladı önce. Yeşil kayboluyordu gözlerinden. Yapraklar son bir inat tutunmaya çalışıyordu, kendisini besleyen ağacın dallarına.

Ne çare vakit gelmişti artık. Yaprak çabalasa da ağaç dallarından ayrılmak zorundaydı. Rüzgar her bir esişte silkeliyordu hüzünlü bir ahenkle. Ve dayanamıyordu artık zavallı yapraklar. Renkler iyice solmuştu, sarı bile sarı değildi artık. Toprağa dönmeye başlamıştı. Toprak çağırdıkça rengini vermişti yaprağa.

Güneş hala vardı, ama ısıtmıyordu artık. Elleri birbirine yetmez olmuştu ısıtmak için.

Artık yüreğini de üşütmeye başlamıştı bu soğuk rüzgar.

Sis kaplıyordu sabahları ortalığı. Gözler de görmez olmuştu, eller üşürken ayazda...

Geçici pastırma yazları, aldanışlarıydı... Hala aldatmaya çalışıyordu kendini...

Üşüyordu, yalnızdı ve görmüyordu artık sabah sislerinde, erken inen akşam karanlığında.

Son yapraklar da dökülüyordu.

Anlamıştı ki, artık mevsimi geçmişti aşkın. Şimdi soğuk bir yalnızlıktı elinde kalan.

Dökülen son yaprakla direnci de bitmişti artık.

Kabullenmişti ayrılığı, gelecek soğuk yalnızlığa inat...