Vurgun Yedim...

Sarhoş etti hayat beni yavaşça, hissettirmeden, sinsice. İzlerken etrafımdaki güzellikleri hayran, aptalca bir keyif almaya çalışma duygusu içinde.

Çekti derine, daha da derine. İşledi kanıma inceden inceye, bir iğne oyası misali. Haber vermedi, uyarı göndermedi.Gel dedi sadece, gel bak derinler daha güzel, daha yaşanılası.

İnandı saf yürek, gelen sese yöneldi. Tehlike yok, sen gel sadece...

İndikçe hayatın derinlerine, sarhoşluğun verdiği uyuşturulmuş beyinle; vuran acıyı zevk diye iletip korkunç bir aldatmaca içinde.

Hadi gel bak, sen çırp sadece ayaklarını ve bedenini bırak bana... Sarıp sarmalarım ben, seni de korurum sen sadece zevk almana bak...

Doğada ahenk sürmekte, doğum ve ölüm tek gerçek. Arada yaşananlar sadece hayal.

O yüzden uğraşma artık, gel sadece usul usul derinlere...

Vurgun yedim...

Dinledim yedim, dinlemedim yine yedim...

Ne ahenk, ne denge!

Bozulmuş işte, yutmuş seni, çekmiş içine...

Hadi şimdi de izle bakalım keyifle...

Bozulmuş artık ağzının tadı bir kere. Yerle bir olmuş yaşam denen hayal. Oksijen çadırı da yok. Hayal et mi dedin, o zaman...

Olmadı, oksijen hayaliyle yaşanamadı işte.

Vurgun yedim....

Oksijen kalmadı.

Ben bu hayattan vurgun yedim....

Baktım ki giderken, yalnız değilim; yiyen yiyene vurgunu...

Eğdim başımı;

Hayat başka bir emrin var mı? Dedim...