Şüphe Sendromu!

Nereye kadar sürdürebiliriz?

Bu şüpheci hâlimizi?

Şu aşı karşıtlığı veya aşının her şeyi şıpından çözümleyeceğine iman edenler üzerinden koparılan tartışmalara dikkat çekmek istiyorum.

Evet...

Sorgulamak zaten, “insan” olmanın bir gereği.

Hafiften şüpheci olmak, bizlere “yutturulmak” istenen her ne ise ona karşı gardını almak, “olması gereken” bir şey.

Tamam da...

Bazen sanki sınırı aşıp durumu ruhsal boyuta vardırmak...

Neyin nesi? Hastalık hastası gibi...

Her şeyden şüphe etmeye başladığımızda, konfor alanlarımızın dışına başımızı dışarıya çıkarmakta tereddüt ettiğimizde, nasıl sürdürebiliriz yaşamlarımızı “normal bir akış” içinde?

Bu garip hâllerimiz sadece bu cümleden ibaret değil ki!

Nedense, yirmibirinci yüzyılda olmamıza rağmen hâlen Soğuk Savaş refleksleriyle karşıtlarımızı “yaftalamamız”...

- Düşman,

- Hain,

- Öteki ilan etmemiz, normal mi?

Gerçekten de...

Sosyal medya mecralarında olsun, köşe yazıları içerisinde olsun... Her şeyden “paranoya” noktasında şüphe duyan ileti ve yazılara rastlayınca insan dalıp gidiyor:

Nasıl olacak bu davranışlarımız düzelecek? Dediğim gibi insan bir parça da olsa önüne sunulanın ne olduğu noktasında, temkinli olmak durumunda.

E tamam da bunun “karar noktası” nerede başlar nerede biter?

Bu Covid-19 salgını bizleri ne hâllere soktu!

Şüphe, şüphe, şüphe...

Bu dönem atlatıldığında dönüp baktığımızda, bir parça dimağlarımızda yine de “şüphe” kalacak gibi.