Sürgün....

Her sevdadan sonra dağılır taraflar. Biri gider diğeri kalır ya da tam tersi. Giden giderken sandığın aksine kalan, kalansa gidendir bazen….

Hesap tutmazlıkların bir ileri iki geri kendi içinde sürgüne çıkar…

İçindeki yolculuğa kesilen biletin köşeleri içini kesmeye başlar, organlarını parçalar, damarlarını, sesini, nefesini keser….

Yalnız çıkılan yolculukların çok da keyfi yoktur, düşmez kalkmaz bir o kalır içinde, ne düşer ne kalkar, gidemez, kalamaz içindeki yangınlara körükle yaklaşır.

Her gülüş bir cinayete çıkar, kanlar içinde kalırsında bir dirhem sevda konmaz yüreğine…

Kızarsın, küsersin hem kendine hem de gidenlere, gidemeyenlere…

Boş bir dünyaya savurursun umutlarını, çarpa çarpa yenilenir, en olmadıkları getirir koyar önüne. Kabul edersin devam edersin yoluna. Umut da senden vazgeçmiştir ya, sözünün hükmü kalmamıştır dünyana. İsyanına sus, sevdana sus, varlığına sus ekler, devam edersin yolculuğuna. Nereye varır, kime varır bilmeden, bilinmezliğe çıkan yollarda bulursun kendini.

Vazgeçemezsin nedense yaşamaktan, seversin bu melankolik hali, dününe de yarınına da pek bir yakışır inadın. Zaten insanda en saf kalmış duygulardan biri de inat değil midir? Değişmez, sarsılmaz, tutundurur, inandırır tüm dünyaya gücünün tek başına yeteceğine.

Kalansan da, gidensen de değişirsin. Hiç kimse, hiçbir an da olduğu gibi kalmayı başaramaz. İnsansın, değişirsin. Eyvallah dediğine göz süzmez, canını vereceğine eyvallah demezsin. Değişirsin, istemeden, kontrolsüzce.

Zaman geçer, bazen mekanlar değişir, bazen de ruhun. Her şeyi yeniden değerlendirirsin, olamamış bir susuş eklenmiştir hanene, sustuklarını dinlersin, kimin kimsenin anlayamayacağı bir boşluğuna bırakırsın birikmişlerini…

Dönersin yüzünü tüm geçtiklerine, şarkılar biriktirir, yarınlara yine de umut bağlarsın, değişir dünya bir gün, herkes gibi, herkes kadar….