tango

“En iyi dostum, n’olur sana bir şey olmasın, seni çok seviyorum.” diye fısıldadım. Onun da aynı sözleri fısıldadığını duymak isterdim, bir an için dahi olsa... Her zaman birbirimize güvenebileceğimizi, birbirimizi korumak, yardım etmek gerektiğinde hep yan yana olacağımızı bilmek... İçinde hissetmek, gözlerinde, kelimelerinin sıcaklığında ama içten bir duygu ile hissetmek.

Bu düşüncelerin akıntısında perdeyi aralayarak şehrin ışıklarını seyrettim. Her sızan ışıkta acaba nasıl hayatlar yaşanıyordu? Mutlaka her birinde en az bir roman gizli ve herkes kendi hikayesinin akışında. Acaba kaç kişi istediği hayatı yaşabiliyordu pişmanlıklar duymadan.

Kitap okumaya çalışıyorum uykumu getirebilir ama olmuyor, televizyonla haşır neşir olmak bile istemiyorum, izle(ye)miyorumda. Birkaç zamandır çok severek dinlediğim bir şarkı çalıyor CD’de, melodisi öyle tanıdık ki sadece bana ait gibi, sadece benim için çalıp söylenmiş gibi. Dinledikçe uzaklara gittiğim, dinledikçe özümsediğim, içime işleyen nağmeler. Dinliyorum, dinliyorum ve tekrar dinliyorum… Dinledikçe gülüşünün daha da belirgenleştiği yanılsamalarındayım.

Ve bu gece şarkı gecenin içinde kesildi, küçük, fısıldayan bir rüzgar mırıldandı ve duruldu.

İlk kez gerçek sessizliği duyuyorum. Çoğu kez iki dudak arasından çıkacak, sana anlaşılabildiğini hissettirecek iki kelime, gönül tellerini akort etmeye yetecekken, hiç duyamadım duymayı arzuladıklarımı.

“Bir tek sen anlıyorsun beni” diyordun, evet anlıyordum ama mevsimsiz açan çiçekler gibi sen de kayıp gidiyordun da ben bir şey yapamıyordum.

Tıpkı Tango'da oldugu gibi kaçış ve kovalamaca yerine...

İki iyi dost, birbirini seven ve hafiften sevişen iki dost olmak bu kadar zor muydu?

Dudaklarına konduğum saf ve duygusal bir öpücük ile “En iyi dostum, n’olur sana bir şey olmasın, seni çok seviyorum.” fısıltısının belirsiz bir gülümsemesinde, yatağıma şehrin ışıkları üzerinde yürüyerek gittim.

.........................


Resim: internet