Tebrik ederim!

Tek istediğim sevilmekti, delicesine. Ben hep inanıyordum aşk filmlerine, romantik komedilere, gerçek sevgilere. Gerçekten, gerçekten inandırdın beni ölesiye sevilebilineceğine, çılgınlar gbi aşık olunabileceğine. Öyle ki ben düşünemez oldum senden başkasını, gözüm senden başkasını görmez, kulağım senden başkasını duymaz oldu. Seninle yaşadım ben ilk ve gerçek aşkı, sende buldum hayatın anlamını. Hep "vazgeçilmezim" oldun, hep "biriciğim" oldun.

Bambaşkaydı bizimkisi, öyle farklı bir dilimiz vardı ki, bizden başka kimsenin anlayamayacağı, çözemeyeceği. Ve anlatmaya gücümün yetemeyeceği kadar çok tesadüf... Mucize dedik hep, mucize işte. Evet, zamanla çok şey değişti, artık bambaşka şehirlerdeyiz ve biliyorum ki sen hep bu yüzden içten içe suçladın beni, oysa ben seni gözümden bile sakınırdım hep, nasıl üzerdim seni? Anladım ki zamanla bitiyor mucizeler, yoksa sen şimdiki gibi olur muydun hiç, bile bile kırar mıydın beni? Ve yine ben, yine aşkı gurura tercih eden, son kez affediyorum seni, geliyorum peşinden. Diyorum, bu son, inşallah tutabilirim kendime olan sözümü, yoksa bir dahaki sefere biz bitmesek bile ben zaten biteceğim, evet sayende çok değiştim, tebrik ederim.