Tek dostum annem

İnsan sıkışıp ta kalır ya ,sanki bir köşede sadece orada tekamül eder bedeni, gülemez , ağlayamaz da ama hisler bir nehir.

 

İşte ben öyleyim annem..! yalnızım tıp tıp atıyor kalbim bugünlerde tüm yazılanlarda sana sesleniyorum.

Çünkü anlıyorum dostlar yalan bir tek sensin gerçek olan.

Hele bir de bu zamanda ne kadarda değişken insanlar sevda yok içlerinde duygular çiçek açmamış yalancılar ve yağ çekenler baş tacı olmuş, ben şoktayım anne.!

 

Böylesine yangınlara girerken bedenim dolayısı ile ruhum , sana sesleniyorum birde geçmişe , içimde sessiz nidalar yükseliyor.

 

Ya da istiyorum ki akrep yelkovan çabuk ilerlesin şu zaman geçsin ve ben bu köşede çok kalmayayım.

 

Bu kadar sahtelikler ve riyakarlıklar beni boğuyor annem.!

Şimdi şu zamanı unutmak için dönsem mi ben annem , hadi tut ellerimi ve beni götür yüreğimin nefes aldığı sokaklara.

 

Sadece oynadığım düştüğüm ,güldüğüm yerlere, bir de sana.

İnsan büyürken başlıyor yalnızlıklar, çevrendeki dostluklar azalıyor.

Çünkü sen hala o temiz çocuksun ve halen masumsun,kıramamışsın zincirlerini.

Kötülük elbisesi ve zaman kaç beden üstüne büyük geliyor belkide küçük.

 

Ve artık kırılmak istemiyorsun ya , yalnızlığa daha da bir vuruyorsun kendini.

Anne dost yokmuş ,herkese iyi diyen kızın yanıldı ve seni dahada çok özlüyor.

 

İnsan ne kadar özlese de gidemiyor geçmişe ya da geleceğe.

 

Bak bugün şu zamanı geçirmeliyim ben ,bu köşe boğuyor beni ve bu bilerek tasarlanmış bir oyun acıtıyor canımı acıyorum ben anne.

 

Öyleyse bak şimdi oyun zamanı hadi kalbim bir anılar turu yap , neler yaşadın sen haydi anlat nerelerde olmak isterdi gönlün.

 

Tamam başlıyorum;

 

1,2,3 tıp.

 

Ninemi hatırlıyorum 6,7 yaşlarındayım bir yaz tatili ve ben onun evindeyim.

Eski evler dar sokaklar, mahalledeki çocuklar ve yaramazlık belkide macera ama en önde ben ,hadi çocuklar diyorum dama çıkalım atlayalım ve ninemin turşularını çalalım.

Kapı kitli ya ; yukarıdan aşağıya (tek katlı bu arada ) pencere demirlerine basarak iniyoruz tin tin tıpkı pembe panter (eski çizgi film karakteri )sessizliğin de turşu kabına yürüyoruz ve nihayetinde ulaşıp turşular elimizde mahalleye çıkıyoruz.

 

İşte nasıl bir mutluluk bu.

 

Ninemde yok şimdi , turşularda yok mutlulukta ..!

Ve o mahalledeki arkadaşlarda yok.

Eski fırınlar, eski bakkallar ,yaşlı amcalar, ton ton teyzeler hiçbirisi yok artık.

Kadife koltuklar ,guguklu ya da büyük ses çıkaran saatler ,büyük ahizeli telefonlar, önlükler beyaz yakalar......minti minti sakızlar ,tenefüsler yok artık.

 

 

Şu anda ne kadar isterdim güzel bir tenefüs , ağzımı çeşmeye dayayıp ta kana kana su içmek, sanki o suyunda tadı başkaydı.

O yıllarda yalnızlık yoktu hep sınıfta kalırdı , şimdiyse en yüksek puanı alıp ta geçiyor sınıfı.

 

Annem herkese iyi deme derdin ya ,keşke dinleseydim seni anne herkesi dostum yapıp böylesine yalnız kalmazdım,ve onlar için şiirler yazmazdım.

 

Bir tek sensin gerçek olan senin ellerin senin gözlerin ve senin gülümsemen sevgili olan.

 

İnsan televizyonun eskisini özler mi özlüyorum işte,plazmaymış, bilmem kaç kanalmış ,yok bunlar değil yaşamak , tek kanal olsun ve ailen olsun işte budur yaşamak.

 

Mektuplar vardı eskiden, sevda hüzün aşk ve hasret kokardı,şimdi nerede..

akşam yemeğinde buluşan aileler vardı ,kaşıklar dizilirdi masaya herkes birbirine sevdayla bakardı, gülme kırizlerine girerdi küçükler.

 

Ekmeğin bir kokusu vardı ya ,şimdi yaşam hiç kokmuyor annem.!

 

İnsanlarda bir telaş koşturma herkes birbirini itiyor, tekmeliyor,günaydına bile cevap yok, sanki ,evet sanıyorlar yarın yine bu mevkide bu koltukta ve bu evdeler.

 

Bilmiyorlar ya da görmek istemiyorlar ölümler ne kadar hızlı artıyor,sevdalar ne çabuk tükeniyor,kazalar, hastalıklar, fenalıklar düşündürmüyor onları.

 

Anlamıyorlar ki bir gün bir anda yatakları boş kalacak o çok beğendikleri ayakkabıları öksüz.

 

Kırdıkları kalbi bile affettirme şansları olmayacak.

Ya da o cevap vermedikleri günaydına tekrar dönüp karşılık veremeyecekler.

Soğuk davrandıklarına sıcak olma şansları olmayacak , ah bir bilseler bu yaşamda oyuncak değil,kırılan kalplerde.

 

İşte ondan tek dost sensin annem.

 

Hatice Nilüfer Dirilen