Tek sıra güvercinler

Çayın duvarının üzerindeki korkulukta sıralanmışlardı. Karşı taraftan onları gördüğümde bir saattir fotoğraflarını çektiğim martıları bıraktım ve güvercinlerin yakınına gidip fotoğraflarını çekmek için hızlı adımlarla eski köprüyü geçtim.

Yanlarına yaklaştığımda korkutmamak için yavaşladım ama herkes benim kadar sessiz değildi. Bayram günüydü, maytaplar büyük gürültülerle patladıklarında hepsi beraber havalandılar.

Martılar denize doğru uçarken güvercinler tam ters tarafa uçtular. Hepsi bir arada havada telaşlı birkaç tur attıktan sonra dağıldılar. Kimileri çatılara kondular, kimileri de yeniden korkuluğun üzerine döndüler. Aralarında hiç boşluk bırakmadan sağa sola dönük şekilde sıralandılar ve beklediler.

Her fotoğraftan sonra bir adım yaklaşarak yakınlarına geldim, her adımda birkaçı uçup gitti ve en yakınlarında olduğumda dört güvercin kalmıştı. Sona kalan o dört güvercin benden onlara zarar gelmeyeceğini bilenlerdi.

Sona kalan o dört dost güvercinin fotoğraflarını çekerken diğer güvercinler ne düşündüler acaba:
- Aferin, delikanlı güvercinlermiş, hiç korkmuyorlar.
- Aslında korkuyorlar da, korkmazmış gibi yapıyorlar.
- Ne zaman aklı başına gelecek bu tembellerin.
- Bire on veriyorum, bir sonraki adımda onlar da kaçacaklar.
- Aptal cesareti onlardaki, insan milletinden dost olmaz.
- Ne olacak, işbirlikçiler işte.

Güvercinler o günün yeni yılın ilk günü olduğunu bilmiyorlardı. Tek sıra olmuşlardı, bu ne yem kuyruğuydu, ne de bir oyundu.

Güvercinler tek sıra durmayı severler, elektrik kablolarında, teleferiğin tellerinde, çatıların tam kıyısında. Ben de tek sıra olmuş güvercinlerin fotoğrafını çekmeyi severim.