Tekrar söylüyorum İnşallah sonları benzemez!

Ben 22 Temmuz seçimlerinin hemen ardından bir makale yazmıştım inşallah sonları onlarınkine benzemez diye. 22 Temmuz 2007 seçimleri AKP için deyim yerindeyse zaferle sonuçlanmış. Halkın %47 sinin oylarını alarak diğer partileri tabir yerindeyse hezimete uğratmış. Başka bir deyimle bu ülkedeki her iki seçmenden birinin oyunu almış. Ve 1950 li yıllarda rahmetli menderes’in kazandığı seçim zaferiyle karşılaştırılmış. Bende inşallah sonları da onlarınkine benzemez demiştim AKP nin bu seçim zaferini hazmetmesini toplumsal konsensüsle meseleleri çözmesini dilemiş, maalesef AKP var olan sorunları tam aksine kavgacı ve dayatmacı bir anlayışla çözme yoluna gitmiş, ”Türban meselesinde olduğu gibi Cumhurbaşkanlığı seçiminde olduğu gibi.” Devletin kurumlarıyla çatışmaması gerektiğini yazmıştım.

Sanki bugünleri o günlerde görmüş gibiyim. Bugün ülkemizin içinde bulunduğu durumun pekte iç açıcı olduğunu söyleyemem. Hükümet; Üniversitelerle kavgalı, yargıyla, kavgalı, orduyla kavgalı, muhalefetle kavgalı. Kavgalı olmadığı kurum ve kuruluş kalmadı, ben çoğunluğun oyunu aldım istediğimi yaparım diyor aynen 1950 li yıllarda rahmetli Menderes’in dediği gibi. 1930 lı yıllarda Hitlerde %40 ın üzerinde oy alarak iktidar olmuştu. Demek ki halkın yarısının oyunu almak siyasi partileri ya da liderlerde diktatörlüğü mü heveslendiriyor? Bu sosyolojik mi yoksa psikolojik bir sorun mu bilmiyorum ama aslında toplum bilimcilerin, sosyologların ve psikologların bu konuyu ciddi olarak incelemeleri gerekir diye düşünüyorum.

Biz toplum olarak geçmişten niye ders almayız? Hataları hep tekrar etmekten neden bıkmayız anlamıyorum. Bakın bugün yaşanan şeylere, eleştirilere asla tahammül yok, kendilerini eleştiren kesim ve gruplara, hemen devletin gücü bir baskı unsuru olarak kullanılıyor. Demokrasi bu değil ki ama. İşin ucu kendilerine dokununca nerde demokrasi diye feryat figan edenler, kendilerinin de böyle anti demokratik uygulamalara göz yummalarına ne demeli. Bu gün iktidara muhalefet eden Uzan grubu belki çok masum değillerdi ama şimdi yoklar sahipleri halen kaçak konumundalar. Her ne kadar yüzde yüz aynı düşünceyi paylaşmasam da Kanal Türk maliye müfettişleri ve hesap uzmanları tarafından hesapları hallaç pamuğu gibi didik didik edildi milyon ytl lerle ifade edilecek cezalar yazıldı. Ulusal Kanal ve Aydınlık dergisinin sahibi bir Partinin genel başkanı ve Kendisine muhalif 83 yaşındaki bir yazarı gecenin dördünde evinden apar topar aldırmak, Bir profesörü üstelik geçmişte üniversite yöneten bir rektörü gecenin bir yarısında gözaltına aldırmakta neyin nesi, Yoksa bu da Sayın Başbakanının dediği gibi yargı ve yürütme dayanışması kapsamında mı gerçekleştiriliyor. Muhalif olan herkesi cezalandırmaya kalkmak diktatörlük değildir de nedir?

Bence geldiğimiz nokta pek de iç açıcı görünmüyor değerli arkadaşlarım. Amaçları önünde engel olan ne varsa bugünkü iktidar tarafından sayısal çoğunluğuna dayanarak yedek lastiği konumunda ki MHP’nin de desteğini alarak anayasayı bile tanımadan engel olan her şeyi yok ediyorlar. Cumhuriyetin temel dinamiklerine dinamitler yerleştiriliyor. Kimse farkında değil. Bu gözaltılar, siyaseten veya düşünce sistemi olarak kendinizden olmayan insanlara rejim demokratik olsa bile bir takım baskılar uygulanıyor mu gibi toplumun bazı kesimlerinde bir takım endişeler yaratmıştır. Açıkça ortada aydın ve ulusalcı insanlar üzerinde bir yıldırma politikası mı var diye düşünmüyor da değilim. Onun için çok kısa zamanda gerek Başbakan’ın, gerek İçişleri Bakanı’nın, gerekse Adalet Bakanı’nın bu konuyla ilgili, bunun perde arkası, nedir kanıtlar, deliller, suç örgütü olmayı destekleyen unsurları açıklamaları lazım. Dolayısıyla ben seçimden sonra söylediklerimi tekrar etmek istiyorum inşallah sonları onlarınkine benzemez.

www.itpttv.com