Telefon sapığı

Hiç Telefon Sapığınız Oldu Mu?

Bu sorunun cevabı ya ‘evet’tir ya da ‘hayır’.

Peki, hiç telefon sapığınız olsun istediniz mi? Bu sorunun cevabı da yüzde doksan dokuz, ‘hayır’dır.

Yüzde birlik kısımda ben ve benzerlerim olabilir. Çünkü ben istemiştim.

Ben diyeyim on, siz deyin on beş yıl kadar önceydi. Çevremdeki hanım arkadaşlardan dinliyordum. Neredeyse hepsinin bir sapığı vardı. Nasıl şikayet ediyor, nasıl dert yanıyorlardı! Kimi savcılığa başvurmuş, kimi kocasına söylemiş, kimi korkmuş ve saire ve saire…

Onlar anlattıkça ben garipsiyor, “Benim niye bir sapık hikayem yok Allah’ım” diye kendi kendime hayıflanıyordum. Çünkü, bu tip anti sosyal kişilik bozuklukları üzerine epey okumuştum ve bilgilerimi tecrübe edeceğim bir malzeme lazımdı. (*) Arkadaşları da tiye alıyor; “Ne var bunda yahu? Adamcağız sıkılmış, yüz yüze gelebilecek cesareti de yok, azıcık eğlenmek istiyor işte. Sen de onu makaraya alabilirsin, ne olacak” diyordum.

Sonra bir gün…

Bir gün, tam evden çıkmak üzereyim, telefonum çaldı. Ev telefonu. O zamanlar arayan numarayı gösteren sistem filan yok tabii.

—Efendim, dedim.

Önce bir sessizlik oldu, ardından hırrrlamalı bir ses tonu ve yarı anlaşılır sözcüklerle;

—Ne yapıyorsun? diyen tuhaf bir başlangıç.

Sesin sahibi erkek. Ses rengi, yaşının yirmi beş ile otuz arasında bir yerlerde olduğunu söylüyor.

Şaşkınlığım anında geçti ve içimden “yaşasın bir sapığım oluyor sanırım” sevincine dönüştü.

—Buyurun kimi aramıştınız, dedim fakat “İnşallah sapıktır ya Rabbim” diye de dua ediyordum. Hırrrlamalı ses;

—Üstünde ne var? Diye sorunca “Yupppiiii! İşte!! İşte benim sapığım” diye sessiz naramı atıp; hemen yanı başımdaki koltuğa yerleşiverdim. İçimdeki ses; “Eğlence başlıyor!” diyordu.

“Al sana malzeme!” Gayet sakin bir sesle;

—Siz sapık mısınız, diye sorudum.

Sanki adam birden normale dönecek ve ‘Evet, ben size sipariş üzerine gönderilmiş bir adet sapığım’ diyecekmiş gibi.

—…

Adam da tık yok. Nutku tutuldu sanırım. Bir insanın yüzüne de “siz sapık mısınız” denmez ki canım. Hemen toparladım kendimi:

—Af edersiniz, öyle demek istemedim. Sakın kapatmayın. Üstümde ne olduğunu söyleyeyim, lacivert pantolon ve beyaz bir gömlek var.

Adam üzerimdekilerin rengini sordu sanki. Ama telaşlıyım, kırk yılın başında bir sapığım olmuş kaybetmemeliyim.

—Ben bornozluyum, dedi hırlayarak.

Aslında hırlamadan çok kulağıma üfler gibi geliyordu ses. Ya da mikrofon açıkken herhangi bir kumaşa sürtünce hışırtılı bir ses çıkar ya, hah işte öyle.

Bu “bornozluyum” lafının nereye varacağını zaten biliyordum. Arkadaşlarımdan kaç fasıl dinlemişim, nasıl bilmem?

Telefon sapıklıklarındaki kişilik bozukluklarında bir grubun, tekrar tekrar arayarak rahatsızlık vermekten keyif aldığı, bir grubun cinsel tacizle orgazm olabildiği, bir grubun kadın sesinden tahrik olduğu gibi bilgiler şimşek hızıyla geçiyordu beynimden.

Benimki ‘bornoz’ dediğine göre muhtemelen sevişmeye doğru bir rota çizilecekti. Öyleyse ondan iki adım öne koşmalı ve şaşırtmalıyım diye düşündüm. Ve isterik bir ses tonuyla;

—Ben de soyunayım o zaman. Sevişiriz di mi? Deyiverdim.

Bir süre sessizlik oldu. Ben tepkisini merak ederken, aramanın bittiğine dair bildik “dıııııııııııt” sesi kulağımda yankılanmaya başladı.

Kahretsin! Sapığım ürkmüştü. Kendi kendime ‘cık cık’ çekip; “Ne talihsiz bir adamcağız! Şunun şurasında azıcık eğlenecek, birazcık keyif alacaktı. Fakat karşısına kendisinden daha sapık(!) biri çıkınca şaşırmış olmalı, tüh!” deyip güldüm.

Hasılı, yazık olmuştu bornoz fantezisine. Daha bornozunun ne renk olduğunu bile soramamıştım üstelik(!)

Cık cık cık…

(**)

…

(*) http://tr.wikipedia.org/wiki/Antisosyal_ki%C5%9Filik_bozuklu%C4%9Fu

(**) Notum: Güya mizah kategorisinde yazıyorum. Ama bir baktım, nice zaman olmuş mizah yazmayalı. E, arada gülelim ama değil mi? :)