Tentürdiyotsuz bulutlar yaptım pamuktan

Cam kesiği hayatlar çiziyor dünyanın eksenini sanki. Kağıttan martılar uçururum canım sıkılınca, maviden karton gökyüzü yaparım uçsuz bucaksız. Tentürdiyotsuz bulutlar yaptım pamuktan, sadece oksijenli su yağdıran. Gözümü kapatıp dilek tuttum sımsıkı ipinden, bir dalga diledim utangaç, serin ve berrak bir edayla. Pencerenin camına  omzumla hayaller abanırken, her defasında nefesimi tutup sadece sevgiliyi hapsetmek istedim içimde.  Bakıyorum yapraklar suskun, bakıyorum serçeler dal kahvesinde oturmuş dedikodudalar. Rüzgar susuyor onları seyrederken esmeden ılık bir üslup ile. Aaah çektikçe serçe sesleri  uğultu içinde  çığlıktalar sanki. Ağaç altında bir emektar  karınca yükünü almış nefes nefese çekirdek kabuğu taşıma telaşında, bense onu seyrederken parmağımı camda karınca hizasında tutuyorum. Bir nebze yükünü hafifletmek namına çabalarken.  

Gel bakalım pisi pisi otur yamacıma kıvır o tombul kuyruğunu, hayaller kur benimle ; pembeden yeşile yumakla, hamsiden ciğere bir umutla. Biliyorum hayat sana da nankör  davranıyor, ama sanma ki bana bonkör. Ben de senin gibi ağlarım bazen sağanak yağışlı, kapanık ve hüngür hüngür. Bakma bana öyle bıyık altından sinsice, sana yakışmaz bu sahte maskeler. Pençelerini umut kırıklıklarına sakla. Tüylerin gibi sen de solmuşsun kül rengi bir ateş isiyle, bak serçeler de bir bekleyişte ama sebebini bilen yok, çıkar mı ağaca solucan sence ? Beklediklerinin peşinde koş bekleme dizimin dibinde, yakala uçurma gaye dolu emellerini. Ah ah kime anlatıyorum ki ben bunları ? Anlaşılmadım şimdiye kadar şimdi ne olsun.

Gözlerim kapaklarını indiriyor, uykunun ağırlığı çökmüş, sanki artık serçeleri , pamukları, rüzgarı sisli görüyorum. Karınca hala varmaya çalışıyor yuvasına kırk kanaat gaye ile. Ellerim, ellerim, ellerim. . . Hala bomboş . . .  Uykum, geldi ! . . .

                                                                                                                       Gökhan CENKER