Teoman ve ben...

Bugün albümleri karıştırırken karşılaştım bu fotoğrafla. Teoman ve ben... Koç müzesindeyiz büyük ihtimal orada. Benim Mustafa Kemal Paşa'dan ilkokul arkadaşlarım sınıfça İstanbul'u gezmeye gelmişlerdi. Ben erken ayrılmak zorunda kalmıştım aralarından annemlerin tayini çıkınca. Arkadaşlarım İstanbul'a gelince dolayısıyla bende onlarla gezdim. Koç müzesini gezerken, Çağlanur (arkadaşım, şuan Amerika'da) "Aaa Teoman" diye bir çığlık attı. O zamanlar Teoman'ın yeni ünlenme zamanları... İnsan canlısı yani (!) Bizim heyecanımızı görünce gülmeye başladı. Fotoğraf çektirdik bizde. Çok sıcak kanlı davranmıştı o zaman. Şimdi davranır mı? Sanmam...

Bilirsiniz insanlar ünlenince üstlerine haklı olarak bir insanlardan kaçma hali yerleşir. Hayranların senin en değerli varlıklarınken sokağa falan çıkmassın. Sırf seni tanımasınlar diye (!) Halbuki ünlü olurken amaç o değil midir? Tanınmak... Ama sonra unutulur. Öyle ya artık seni sıkmaya başlamıştır insanların ilgisi. Senden imza istediklerinde oflayarak atarsın imzayı.

Bunu Teoman kendi şahsına algılamasın. O zamanlar onunla fotoğraf çektirmişim. O zamanlar o Koç müzesinde gezip fotoğraf çekiliyormuş. Şimdi ne o Koç müzesi gibi bir yerde gezip fotoğraf çekilir, ne de ben onu görünce fotoğraf çektiririm. Zamanla insanlar değişiyor. Zaman değişiyor. Zevkler değişiyor.

Belki geri kafalılık ama ben Teoman'ı bizimle fotoğraf çekilen şirin adam olarak değilde, içkiden ayakta duramayan ve kameraların önünde seks hayatından bahseden adam olarak hatırlayacağım her zaman. Yani haticeye değil de neticeye bakacağım. Bazen bu tutum yanlış olabilir. Bilmiyorum şu an sizi sıkıyor muyum? Ama ben isterdim ki Teoman hiç değişmesin. Hep o bizim başımızı okşayan sevimli adam olarak kalsın. Sahnede dahi sigara ve içki içen adam yerine onu görmek isterdim. Kliplerini ailemin yanında izleyebilmek isterdim...
Not: Resimde soldaki velet benim...