Teşekkür ederim...

Bu bir teşekkür yazısıdır.

Birkaç gün önce ‘’uzm.dr.’’ oldum. Sefil asistanlık hayatım sona erdi. Yeni bir hayat ve büyük bir değişim beni bekliyor. Önümde koca bir belirsizlik var.. birkaç aya kadar bu belirsizlik de ortadan kalkacak ama belirsizliğin yarattığı bir anksiyete ve tuhaf bir duygu durumu içindeyim.

Tezimi yazarken teşekkür sayfasında benim eğitimime katkısı bulunan herkese teşekkürlerimi sunmuştum. Esasında aileme ki, onlar, beni ben yapan, her konuda bana destek olan, çoğu insanın sahip olamayacağı mutlu yuvayı tatdıran nadide insanlara da teşekkürlerimi sundum. Ama yetmedi onları çok seviyor ve Allah’a bana böyle bir aile verdiği için şükrediyorum. Çayımı kahvemi bıkmadan getiren, öpücüklerini kıskandığım canım anneciğime; sığmasamda hala göbeğine yattığım, rahatça şımarabildiğim canım babacığıma; beni, ‘’ sen yerçekimine hiç karşı koymuyorsun’’ diyen ve sırtına alan ve sonra da indirmeyip çığlıklarımla eğlenen küçük kardeşime; şükürler olsun ki askerden geldi dediğimiz, yüzünü doğru dürüst göremediğim, gecenin saat 2’sinde beni arayıp, hayatta kokoreç yemeyen bana ‘’ablaa biz arkadaşlarla kokoreç yiyoruz, yer misin?’’ diye beni güldüren büyük kardeşime; beni telefonlarıyla yalnız bırakmayan, ‘’ee hadi bitir de kaynatalım, alışveriş sensiz olmuyor’’ diyen çok sevdiğim iki canım arkadaşıma; evde olduğum süre içinde benim efkar ablalarımı dinleyen, buhran abilerimi kovalayan sevgili arkadaşıma, beni yalnız bırakmadıkları için çok ama çoooook teşekkür ederim...

Evde olduğum şu 2-3 aylık süreçte MB yazılarını, yazarlarını takip ettim, bundan sonra da elimden geldiğince burada olmak, okumak ve yazmak istiyorum. Sizinle burda olmak paylaşmak güzel. Öğrenmek, düşünmek, düşündürmek, her türlü açıdan olaya bakışları ve yorumları değerlendirmek güzel. 50. bloğumda tüm MB yazarlarına ve editörlerine (bazen ne demek istediğimi anlayıp, uykulu hallerimi gözetip başlıklarımı düzelttikleri için:)) çok ama çooook teşekkürler ..SEVGİLER...Sibel :)