Teşekkürler...

Sabiha Rana hanımın yapmış olduğu ‘’Onlar artık Kocaman Çocuklar’’ serisinde bende yerimi almış bulunmaktayım. Öncelikle kendisine böyle zevkli bir çalışma için gönülden teşekkürlerimi iletiyorum ve sonra söyleşiyi okuyarak yorum yazan arkadaşlarıma teker teker teşekkürler diyorum.

http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=92141

Arif Öğütçü, Pirmete, September1 Özlem, Mehmet Eren, Muzaffer Cellek, İlyas bayram, Karanlıktanokta(Dilek Ç.), Meral Yağcıoğlu, Zeynep Gülay Kibaroğlu, Ohannis, Gül’ün içinden, Celal Çelik ve Didem Biricik ‘ yorumlarıyla söyleşimizi yalnız bırakmadılar.

Aslında tüm anlaşmazlıkların iletişimsizlikten kaynaklandığını hepimiz biliyoruz. Uzaktan yazılarımızla, fotoğraflarımızla birbirimizi tanımamız bir yere kadar oluyor, hatta önyargılı kararlar verip, alakasız tutumlar içerisinde olabiliyoruz.

Sabiş ablamın bu iletişimsizliğimiz ile ilgili serzenişlerine destek olan Arif Öğütçü’ ye ve bana güzel temennilerine teşekkür ediyorum.

Pirmete bey’in balıkları için, beslediğim solucanları kargoyla değil de, kendi ellerimle İnönü buluşmasına getireceğime söz veriyorum. Aslında daha yazmadığım muzipliklerimde vardı söyleşide. Bilir misiniz, yağmur yağdıktan sonra biriken göletlerin içerisinde minik siyah siyah böcükümsü bir şeyler olurdu. Ben onların büyünce kurbağa olduğunu öğreninceye kadar, balık diye tutup yine kavanozlarda besleme çabalarımda bunlardan biri..

September1özlem’in beni yakından tanımasına, Mehmet Eren’in hepimizin bildiği, hayatın sorularının aynı ama cevaplarının farklı olduğunu dile getirmesine, Muzaffer Cellek bey’in Sabiha hanım olmasa, bizlere bu eski anıları kim hatırlatırdı düşüncesinde hemfikir olduğumuzu belirtiyorum, söyleşimi okuyarak çocukluğumu tanımak istemelerine ve ilgilerine teşekkür ediyorum.

İlyas Bayram bey’i Şile de tanımaktan ve beni anlayan biri olmasından dolayı çok memnun olduğumu söylemek istiyorum. Adımdan, burcumdan dolayı ruh özgürlüğünü çok seviyorum. Arkadaşlar arasında ben derdim ki ‘’ keşke bir serçe olsam. İstediğim yere istediğim an uçup gidebilsem’’ …Uçmak da bana göre bir özgürlük ama İnönü de ne olur, cesaretim ne der bilemiyorumJ.

Karanlıktanokta, Zeynep Gülay Kibaroğlu ve Vakayinüvis de söyleşimin kendi canlarının da yandığı noktayı ele almış. Çalışan anne ve çocuk hasreti. Bu duygular eskiden de aynı, günümüzde de aynı, ne çocukların, ne de annelerin duyguları hiç değişmedi.

Meral Yağcıoğlu, yaramazlıklarımın daha bir kaçını öğrendiniz. Aslında çevreye zarar veren bir çocuk değildim. Kendi içimde kendi hayal dünyamda, yaratıcılığımla bir şeyler yapardım. Pirmete bey’ e kurbağa balıklarımdan bahsettim size de mucit çalışmalarımdan bahsedeyim.

Kendi kendime icat yapmaya çalışırdım. Yağmur sularını toplar bir kapta biriktirirdim. İçine portakal kabuklarının asitlerini sıkar, elime bir odun bir de melamin bir parça alır, birbirine sürterek bir icat olmasını beklerdimJ

Gelelim Gül’in içinden’e. Bana çok yazmamdan dolayı gıcık olduğunu buralarda açık yüreklilikle itiraf etmesi ve tanıyınca hiç de gıcık olunmayacak biri olduğumu söylemesi çok hoşuma gitti.. Ben de seni tanıdığıma çok mutlu oldum. Diyorum ya iletişimsizlik yapıyor bizleri böyle.)

Ohannis’e yazılarıma ilgisinden dolayı bir teşekkür daha. Siz o güzelim nadide orkideleri gönderirsiniz de biz kabul buyurmaz mıyız efendim Üstelik söyleşimiz tam sevgililer gününde yayınlanması daha da büyük bir supriz olmuşken.

Celal Çelik Bey yaptığı uzun yorumuyla beni şaşırttığını açık açık söylemek istiyorum. Genelde kısa ve özdür yorumları. İletişimsizlikten birbirimizi anlayamadığımıza destek verdiği için teşekkürlerimi iletiyorum.

Didem Biricik, beslediğim solucanların akıbetini soruyor. Hala besleniyorlar haziran ayında İnönü’ye balık yemi olarak gidecekler. Çocukluğumuzu birlikte yaşayamamış olmamız büyük bir kayıp değil, seninle ben hiç büyümeyen birer çocuğuz zaten.

Sabiş ablamı ve tüm arkadaşlarımı, minnet melekleri yüreklerinden öpsün.