Teşekkürler Milliyet Blog

İlk önce internette yazmak fikri pek cazip gelmedi. Duyuyorduk internette neler olup bittiğini. Ne tehlikeli bir ortam olduğunu. Ya yazdıklarımdan dolayı sorunlar yaşarsam diye çok düşündüm. Ancak Milliyet gibi ciddi bir yayın organında yazı yazmak cazip geldi.

Önce öylesine üyelik formunu doldurdum. Bir kaç yazı yazdım. Bir süre aktivasyon kodunu bekledim. Bir gün maillerime bakarken blogumun onaylandığını yayında olduğunu bildiren yazıyı okudum. Size çok komik gelebilir ama inanın ben çok heyecanlandım.

Ne çok konu vardı yazacak. Hemen yazmaya başlamak istiyordum. Hepsini teker teker yazıp yazıp göndermek...

Öncelikle bloglarda dolaştım. Ne de güzel yazmışlar, hüzünlerini, mutluluklarını, yaşadıklarını, yaşamak istediklerini, umutlarını, sevinçlerini, bildiklerini, bilmediklerini, duyduklarını, el becerilerini, tanık oldukları ilginç olayları, tecrübelerini ve daha neler neler…

Mesela çocukluğumdan başlayabilirdim. Gelenek ve görenekler arasında kaybolup giden çocukluğumdan. Sanırım, blog kuralları açısından bir sakıncası yoktu. Benim çocukluğumla ilgili anılarımı anlatmamın. Çünkü o anımı ben yaşamıştım. Ne internetten bir alıntıydı nede başka birisinin hayatından çalmıştım. O yazı daki babasından sevgi dilenen çocuk bendim. Biliyorsunuz işte AYIPTIR DEDİLER SEVMEDİLER dedim. İkinci yazımı yine kendi anılarımdan gülünç olanlarından seçtim. Maksadım hüzünlü yazımdaki hüznü dağıtmak ve sizi bir an da olsa güldürmekti. GÜLEN ŞARAPÇI" yı yazdım.

Yazılarımın yayınlanmasına kadar geçen sürede çok sabırsızdım... Sanki TRT ye şarkı gönderdim onay bekliyordum. Sabaha kadar uyuyamadım. O anki duygularımı anlatamam.

Evet, dostlarım iyi ki buradayım.

Size katılmakla ne kadar doğru bir karar verdiğimi şimdi daha iyi anlıyorum. Bana bu duyguyu yaşatan Milliyet İnternete, yazılarımı okuyan siz değerli okurlara sonsuz teşekkürler…