Teşekkürler Reha Muhtar

Teşekkürler, sayın Reha Muhtar duygularımı dile getirdiğiniz için. Teşekkürler size, bir kız çocuğunun duygularını böyle içten dile getirdiğiniz için.
Ben de babamın prensesi, göz bebeğiydim. Beni kimsenin incitmesine izin vermez, gözünden sakınırdı. Bilirdim çok sevildiğimi, tapardım babama. Dünyanın en iyi babasıydı.

Bir gün babam gitti. İşleri bozulmuş, yurt dışına işçi olarak gitmişti. Günlerce, mahalledeki çocukların işten dönen babalarını karşılayıp, evlerine girişlerine bakıp için için ağladım. Annem beni eve çağırıncaya dek bir ümit, kapıda bekledim. Yemeden içmeden kesildim. Akşam evlerine dönen babaların arasında, benim babam yok diye bir süre sonra sokağa çıkmaz oldum.
Artık oyun alanım evin bodrumuydu. Henüz altı yaşımdaydım.

Sevginin, şevkatin en güzelini yaşadıktan sonra, açlığa terkedilmiştim. Nikotin kokan o eli nasıl da özlüyordum. Başımı okşayacak her ele boynumu uzatsam da yetmiyordu, olmuyordu. Bir yanım hep yaralı, hep eksik kaldı.
Hiç bir el babamınkinin yerini tutmadı.

Bir de dini bayramlar vardı beni kahreden. Her bayram bizim evde matem havası yaratır, kardeşlerim, ben, annem önce bir fasıl ağlaşır, sonra akraba ziyaretlerine giderdik. Yolda anne, baba, çocuk üçgeni görürsem ben yine ağlardım.
Babamın gidişinden, annemi suçladığım için, her şeye katlanıp, çocuklarımı asla babalarından ayrı büyütmem diye yemin bile etmiştim.

Kimselere güvenmeden, kendi ördüğüm kozamın içinde büyüdüm, genç kız oldum. Sevgisine ve beni terketmeyeceğine inandığım bir kişiyle evlendim.

Çocuğumla geçirdiğim ilk bayram ağlamadığımı farkettim. Artık ben de bir aile kurmuştum. Eşim ve çocuklarım tüm dünyam oldu. Varlığım varlığınıza armağan olsun tarzı bir yaşam sürdüm.Yeminimi tuttum. Her şeye katlandım, çocuklarımı babasız büyütmedim.

Evli erkeklerle ilişki kuran kadınları asla hoş görmedim. Hiç yüzünden evini dağıtan kadınları da. Evlilik, aile, yuva kavramlarını her zaman kutsal bildim.


İtaatkar, kanaatkar, sadık bir eş, sevecen bir anne oldum.

Hepsi babam sayesinde.