Teselli...

Arkadaşım Halûk' la oturuyoruz spikerlikte, o masada cep telefonu ile uğraşıyor. Ben pencereden Ankara' ya bakıyorum. Havada kırık, utangaç bir bahar kokusu; birden martı çığlığı duyar gibi oluyorum, sanki tepelerin ardında gizli bir deniz var, martı olup uçsam görebileceğim mavisini, öyle ki bütün mesele kanat çırpana kadar...

''Bugün hava parçalı umutlu'' diye mırıldanıyorum. Dönüp ona bakıyorum sonra, gözleri denizin gerçekten olduğu yer kadar uzağa dalmış, başının üzerinde dönüyor düşsel martılar. ''Ah'' diyor, ''evet, artık bundan sonrası bahar''... Aramızda sebebi belirsiz bir keder gidip geliyor, duvardaki saatten saniyeler damlıyor. ''Kör bir kedinin mevsimidir bu'' diyorum, ''kokusu duyulmakta ama ne çare, kendisi görünmüyor''. ''Almodovar'' diyor, ''Hable Con Ella yani'', elinde tuttuğu CD'de filmin müzikleri. Başımı sallıyorum, yeniden dönüyorum penceredeki Ankara'ya. Havada kırık, utangaç bir bahar kokusu, ''martı çığlıklarını sen de duyuyorsun, değil mi?'' diye soruyorum, hafifçe gülümsüyor. ''İstanbul'' diyor, ''şu tepenin ardında ya zaten, ihtimâl sesler oradan geliyor''. Tuhaf bir teselli kanat çırpıyor üzerimizde, içimizdeki bozkır sıkıntısı sanki biraz hafifliyor. Sonra... Suskunluk gelip ortamıza oturuyor, kahvesi soğumuş, sigarası sönük. Pencerede bir kör kedi sureti, sırtı Ankara'ya dönük...