Toprak & Bulut

Toprak bahar makyajını yapıp, rengarenk çiçeklerle süslü teniyle gözkamaştırıcı halini ırmaktaki yansımasında izlerken; bulut da onu uzaktan gizlice izlermiş..."Ne kadar da güzel, asil..." diye geçirirmiş içinden. Toprak ne zaman onu gizlice kendisini izlerken bulsa hep bulutu kırar; canını yakarmış. Bulut kırgın kalbiyle gözyaşı döker, fırtınalar koparırmış.

Bulut susarmış söyleyemezmiş aşkını. Toprak hergün en güzel çiçekleriyle süzülüp ırmaktaki yansımasını hayran hayran izlemiş. Ve hergün türlü sözlerle bulutu incitmiş. Bulut toprağı, toprak ise zamanla ırmağı sevmiş. Görüntüsünü pırıl pırıl canlı gösteren ırmağa hayranmış. Hem zaten yaşaması için gereken de ırmaktaymış. Toprak birgün yine bulutu kendini hayran hayran izlerken yakalamış ve bu kez her defasından daha çok kırmış kalbini. Bulut susmuş, bulut benliği rüzgara teslim çekip gitmiş. İsyansız gözyaşı olmadan, fırtınalar koparmadan; sessiz...

Kısa zaman sonra ırmak toprağı eski pırıltıda göstermemeye başlamış. Ve bu günden güne artıyormuş. Artık toprak gösterişli çiçeklerin yerine solgun, kırık dallar görüyormuş. Irmakdaki yansıması sadece tükenişiymiş... Toprak birgün yalvarmış ne olur biraz su ver tükeniyorum; yokoluyorum. Irmak reddetmiş onu. Asla demiş sen benim aşkımı yokettin; bulutu uzaklara gönderdin, kırdın onu. Benim de ona ihtiyacım vardı ama sen incittin onu. Şimdi ben de yokum... Bulut o zaman anlamış:"Irmaktaki sadece bencilliğinin aynasıymış..." Kendini o ırmakta o kadar izlemiş ki aynı ırmakta yansıyan bulutun suretini hiç görememiş. Aşkını anlayamamış bencilliğinden... Ve solmaya yokolmaya mahkum olmuş.