Trafik kazası

Bundan sonra akşam olup hava karardığında, anahtarını şakırdatıp, kapıyı açacak, karşılayacağım kimse olmayacak .Asık suratla bile gelse, bu kapıdan bana ait olduğunu düşündüğüm kimse girmeyecek.Tüm akşamlar boyunca kahvemi yalnız içeceğim.101 yada tavla oynamayacağım.Bir kadeh içkiyi kuru yemişle yiyemeyeceğim.Maç olduğu geceler, öbür odadan gelen sesi duyamayacağım.

Pazar günleri gazetemizi alıp, çay içemiyeceğiz, uzun uzun kahvaltı edemeyeceğiz. Sonra, aşağıya denizi seyretmeye inip, benim sevdiğim çiçeklerden kimse toplamayacak.

Bazı pazar günleri için, cumartesiden hiç konuşmadan, karaciğerleri ve kuyruk yağlarını şişe dizemiyeceğiz. Piknik sepetine, cam bardaklar, en şık masa örtülerini koyup, güzel sofralar kurmaya ve dostlarla paylaşmaya gitmeyeceğiz. Dostlar da meşguller, pikniğe giden yok galiba, çağıran yok. İlk günler gibi değil tabii, her kesin işi gücü var, uğrayan yok.

Yeni kazağım kalmamış, aldırdığım da yok, artık eşofmanla dolaşıyorum evin içinde , kotla her yere gidiyorum.’Hasta mısın, neden giyinmiyorsun ?’ diyen yok.Saçımı bir ton koyu yada açık boyasam, fark eden yok.

Bu evde bayram sabahı seramonisi yok. Seyahat planı yok, gece bunalınca arabaya binip, öyle boş boş gitmek yok, tartışma yok, içlenme yok. Kızınca bırakıp gidiverme duygusu yok.

Tek başına kahkaha atılmıyor.Tek başına sesini duyamıyorsun.Güzel olduğunu söyleyen yok.

Saçımı okşayan yok. Kızan yok, küsen yok.

‘Yaşlılıkta çocuklardan hayır yok, birbirimize bakar gideriz’ diyen yok,

Güvencen yok, evinin direği yok, gelecek için güzel bir hayalin yok.

Bir insan gitti, galiba bu hayat bitti.Başka , zor ve sevimsiz bir hayat başladı.

Bir insan hızlı araba kullandı , her şey bitti.