Tramvay

Benim çocukluğumun sembolü o, ne güzeldi! Renk renk sarı, kırmızı, yeşil. Her rengin bir manası vardı. Yeşil her ara durakta, kırmızı ana durakta, sarı ise ekspres yanlız semtlerde dururdu.

Benim çoğu zaman gözlerim Vatman da olurdu; Eliyle o demir kolu bir sağa bir sola çevirisi, ondan çıkan garip ses beni hep etkilemiştir. Her semtin müsterisı, kıyafetler ayrı bir görünüm sergilerdi. Genç delikanlılar, beyler, hanımlara yerlerini verir göz uçları ile süzmekten de geri kalmazlardı. Kollar aşağı doğru sarkan deriye yapışmış şekilde. Yeşillerin arkada asılan belşçileri de olurdu. Şimdi bir tane kalmış, İstiklal caddesinden Tünele, ben hala burdayım misali.

Tramvayın ön kapısı yine açıldı. Vatman yine üzüntülü bir sesle: " Bayanlar, baylar" dedi. Delikanlı hemen atılmıştı: " bu sefer kimi kurtardın?" "efendim bu sefer kurtardığım bir ayı!" "Yuhhhh! Ayı" diye bağırdı. "evet, sadece bir ayı baylar!" Kapı yine sert bir çekilistle kapandı. Başlar pencereye uzanmıştı. 10 tonluk bir Kamyondan üç dört hamal arkalıklarla balyaları indiriyorlardı. Hamallardan biri, boylu boyuna kapaklanmış, balya bir yana gitmiti, arkalık bir yana...

Delikanlı :"vay ayı vay" diye bağırdı. "Yuhh!" "Ulan kalk, inek arabası!"
"ezmeli bunları be!" "çiğnemeli bunların başlarını" "Ne işi var bunların şehirde!" "ormanı yakanın gözü kör olsun!" Delikanlı kızın gözlerinin içine bakarak : "kücük hanım!" dedi " siz ayı da sever misiniz?" " Öööö" Yolcular, vatmana bağırıyorlardı : "ne duruyorsun, sür be" "çiğne geç!" "bir ayı eksik olsun"... Anıma bir de Rıfat Ilgaz'dan şehir ayıları ve Tramvay.

Ne günler yaşıyoruz adamın aklına neler geliyor. Ayıların da adı değişti Şehir eşkıyası oldu Rıfat abi yeni baskı yapmalı artık. Tramvay nasıl olsa var.
Ben kitabı okumaya devam ediyorum vallahı iyi geldi. Haberler bensiz olsun bu gün.

Saygılarla.