Triangle

İlk Sarı Sinema sentezi denemesi tutmamış ama tutabileceğini kanıtlamış.

Uzakdoğu Asya aksiyon sinemasının 3 yönetmeni Tsui Hark, Ringo Lam ve Johnnie To, birarada bir film yönetmiş.

Ringo Lam ‘City on Fire’ (Tarantino’nun ‘Reservoir Dogs’u arakladığı film) filminden sonra dikiş tutturamamıştı.

Tsui Hark, John Woo’nun düştüğü hataya düşüp, Holywood’laşmamıştı ama onda da bir form düşüklüğü görünüyordu. Bir de, Çin’in arasının pek hoş olmadığı Vietnam kökenli olması gibi bir yönü var.

Johnnie To ise, yönetmen olarak onlarca ad kullanmış olmak gibi bir üne sahip.

Chow Fun-Yat’in kaprisleri ve kendini düşen yıldız rolüne sürüklemesi gözönüne alınırsa, asıl yaratıcı olan yönetmenlerin kariyerlerinin doruğundayken, hata yapma olasılığı neredeyse % 100 olan bir dene-yanıl yapmaları takdire şayan bir proje.

Ortaya çıkan ipuçları şunlar:

Müzik bazı filmleri bambaşka bir şey yapıyor. Bakınız ‘Ghost in the Shell 2’ finalindeki ‘Follow Me’.

Buradaki müzik, ‘Katil İchi’deki jenerik müziğinin yarattığı hava. Jenerik filmden bambaşka bir mecrada seyreder.

Bu filmde o filmdeki müziğe benzer bir müzik, ne yazık ki oldukça geç devreye girer.

Uzakdoğu Asya aksiyon filmlerine en yatkın müzik Hindistan müziği ve onlar da aşk filminden başka film yapmıyorlar. Dile kolay muhtemelen 100.000 (yazıyla yüz bin) aşk filmi yapmış durumdalar. Bu ikilem çok ironik.

Devamında:

Güney Kore, Japonya, Çin (Hong Kong dahil, Tayvan hariç) ve Vietnam poliyalektikleri sinemada çok ilginç sonuçlar verebilir. (Bununla bir Japon’un bir Çin filminde oynaması kastedilmiyor. Nasıl ki zenciler birbirine benzemezse, sarılar da birbirine benzemiyor, asıl önemlisi kendi içlerinde varyansları var.)

Taze kan olarak, bu tür denemeler gereksinim kaçınılmaz. Geç kalınmış bile denebilir.

Ancak, ilk 1-10 deneme sürçecek elbette, animelerde de öyle olmuştu.

Böylelikle yeni bir tür sinema ve janrı yaratılabilir, yaratılmayabilir de. Evrim her zaman başarılı olmaz.

Aranan neler?

Bir: Saf, soyut, saydam motor dil ki kendi içinden geçebilen bir topolojiye sahip olabilsin.

İki: Kültürel çoğulluk değil, kültürlerin negatif ve tersine poliyalektiğinin polisentez haritaları.

Üç: Sinemayı bir kez daha sıçratmak. Bu 2010 momentil Yeni Sinema’nın çok daha ötelerine doğru, boşluğa yapılmış bir sıçrama olacak. Güzelliği de bu: Hiçlikle dans etmek.

Dört: Mutlak anlamıyla sinemayı başlatabilmek veya onun ilk ipuçlarını verebilmek. Yani: Sinema henüz başlamadı, yapılabileceklerin hemen hiçbiri henüz denenmedi.

İşte film, bunu heykeldeki boşluk gibi yapmadıklarıyla imliyor.