Truvalı Deve

Eskiler bilir! Şimdiki nesil de bilir mi bilmem!

Çocukluğumuzda: Elimize kırk yılda bir geçen lezzeti rızamızla başkalarının ağzına teslim etme saflığı!

-Kızım ver bakim onu bana! Sana deve yapimm!

Güvendiğim dağlara kar yağmasaydı; çöllerde gezinen sayısız camellerim olacaktı!

Kader utansın!

Utanmıyor! Kaderin keyfinin kâhyası mısın?

Kaç kez deve olacak diye umutlandın? Yine de faka bastın!

Söylesene deve olsaydı ne yapacaktın?

İçlerinden birini Truvalı yapar; diğerlerini kötü günler için saklardım!

“Her yerde Truvalı var! Kalbim senin bu gece!”

Çocukluk gençlik işte; nasıl da ümitlenip inanıyor bel bağlıyor!

Büyüdük yaşlandık da ne oldu!

Hâlâ inanıyoruz lâkin develer pire olup gözden kayboluyor!

İnançsız, güvensiz herkesin ayrı tencereden yemek yediği; kapısını bacasını açık bıraktığı; idaresini komşularına devrettiği bir evden hayır gelebilir mi?

Kendi evinin temizliği, kendi evinin derdi başından aşmış komşulardan ne medet umulur? Herkes kendi dört duvarından sorumludur!

Hangi komşulara nişan davetiyesi verilecek; hangi komşulardan kına gecesi için iskemle alınacak; evin kızının düğünü ne zaman nerde yapılacak; buna evin ahalisi aralarında karar verecektir! Evin sakinleri aynı komşuya; hem düğün davetiyesi hem de “ Düğünümüze gelirken, elinizi cebinize atmayınız!” pusulası sıkıştırırsa ne mi olur? Mahalle gülmek için ağzını kullanmaz! Ev halkı rezil olur!

Saygınlığını yitirir!

Aslında asil saygı değer, uygar bir ailenin; duygusal nöbetleri tuttuğunda; bardaklar testiler havada uçuştuktan sonra oturup koklaşıldığında kırılan döküleni kim toparlayacak? Zararı ziyanı taksitleri borçları kim ödeyecek!

Babasının oğlu tabiî ki..

Hayırlı komşu; kendine hayrı olandır!

Sokağımızı, mahallemizi, ilimizi, ülkemizi temizlemeden önce ne yapıyoruz?

Mutfağımıza, kilerimize bir göz atıyoruz!

Yetmez!

Kaynattığımız çorbamızın taşmasına engel oluyoruz!

21.Aralık 2008 İzmir