Tulumba misali

Bir kural var. Bazen tulumbadan su çekmek için önce tulumbaya su konur. Hatırladınız mi bilemem? Teknik bir konu. Özellikle santrifüj pompalar bazen hava yapar, motor çalışmasına rağmen su pompalamaz. Tulumba da ayni mantıkla çalışır. Su doldurmaz iseniz, hava çekersiniz… Sermayesiz iş gibi, malsız dükkân g ibi! Demek ki, önce suyu dolduracaksın su çekmek için! Vergi de öyle! Vergi, verir hale gelenden alabilirsin… Ekmek de öyle. Bir ver bin al!.. Almadan vermek, Allaha mahsus bir durum. Kul verecek ve alacak. Çok verirsin az alırsın, az verirsin çok alırsın!.. Bu tekerleme misali devam eder gider. Siyaset de, yönetim de böyle! Önce dolduracaksın, sonra çekeceksin. Çek Allah çek bitmez. Yorulursan, birilerine devredersin, ara vermeden o da çeker son damlasına kadar! Ne zaman “faş” diye bir ses duyarsan bil ki su bitmiştir, kaynak kurumuştur. Gözü dönmüş insanlar, birilerinden devraldıkları önceden su doldurulmuş tulumbayı can havli ile pompalarlar. Tık nefes habire çekerler. O sırada yanına yaklaşılmaz! Kemik yiyene yaklaşmak ne kadar tehlikelidir bilirsiniz!... İşte, öyle bir hal!... Yaklaşamazsınız. Maazallah saldırır, hiç affetmez. Aynısı, tulumbadan su çeken için geçerli! Eğer kuyuya bir çaput atarsanız, tatlı hayallerle habire su çekeni engellemiş olursunuz. “Vermeyince Mabut Neylesin Sultan Mahmut” demez, saldırır. Dikkatli olacaksın!... O suyu doldurana diyeceksin ne diyeceksen. O pompayı eline verene diyeceksin kalben!... İç dünyanda en azından! Bu dünyada yerini bulmasa, çok iyi bildiği sıratta çıkar karşısına. Orada lav doldururlar pompaya, ağzınla çek derler! “Çektirdin, çek” derler, yaman ederler! “Sen talan ettin, şimdi yaman ol bakem” derler! Bu uzun yolu beklemek kadere teslimiyettir. Kader tarifi yapılamayan durum. Değiştirmek bir bakıma elimizde. Çaput bırakıp bekleyeceğimize, elimizi dayatalım tulumbanın ağzına. Nasılsa arada boru var, anlamaz!... O nedenle de hırlayamaz!... Sevgi ve saygılarımla…..