Türkiye maçı 4-2 bitirdi!

Dün yapılan Hırvatistan-Türkiye maçı annem de dâhil tüm ülkeyi havaya kaldırdı. Annem sevindi.

— Zaten sıkılmıştık reklam izleye izleye. Oradan babam ortaya atladı.

— Ne oldu başladı mı maç?

— Evet, evet başladı. Hadi gel buraya.

— Dur şu slâydı bitireyim geliyorum hemen.

— Sen o slâydı bitirene kadar maç biter.

— Tamam, tamam az bekle geliyorum. Babamı bekledik, gelmedi. Babama

— Baba, büyük cips fırsatını kaçırıyorsun bak! Diye bağırdım odasına doğru. Ama getiremedim. Demek ki canı cips istemiyordu. Ben de şansımı bu sefer çekirdekte denedim. Hayret bu sefer geldi.

— Ne yaptılar? Diye sordu.

— 0–0. dedim. Maçı hep beraber heyecanla izledik. Tezahürat yaptık. En çok yapansa annemdi. Maçın son dakikalarına geldik. Tam tezahürata yeniden başlayacaktım ki Rüştü gol yedi. Hakem düdüğü ağzına götürdü. Sonra ev bir sessizliğe büründü. Kimse konuşmadı. Ben arkamı döndüm. Ama tam oradan TV’nin sesi geldi.

— Semih! Semih! Semih! Semih! Biraz dalga da geçtim.

— Ne oldu Semih’in adını mı ezberliyor? Evdeki neşeli hava geri dönmüştü. Bakalım penaltılarda ne olacaktı? Rüştü bir gol dışında hepsini tuttu. Onların kalecisi ise bir tanesini bile tutamadı. Maç bitmişti. Türkler yenmişti. Hırvatların Hocasının az önceki sevincinden eser yoktu. Hırvat oyuncular bebek gibi ağlamaya başladılar. Teselli ise hakemden geldi. Bu manzaralara hepimiz güldük. Kazanmanın sevinciyle yatağa yattık.