Üç yoldaşın umuda fidan dikmesi

Ölümün ardından: Evrim Deniz Erol(Mücahit)- Serhat Devrim-Med Ali Barutçu

Umutsuzluk insanın kendine karşı hatırlayabileceği suikastların en korkuncudur. Umutsuzluk manevi bir intihardır. J.P.Sartre

Ey tarihin barbarlığı tekerrür ettiği dünya.  Ey üzerinde parçalarımız olan taş, duvar, ağaç beton yığınları. Bir adım ötesi umuda ölmekmiş kaderimiz. Bizler daişin zulmüne direnenlere birer fidan olmak için yola çıkmıştık. Fakat haince katledildik.

Ortadoğunun Nehirleri, yağmurları kan deryasıyla akarken toprağı hiçbir zaman bu son katliam olsun demedi. Bizlerde son katledilen olmadık galiba. Duyduk ki ardımızdan dağlarımız, ovalarımız, evlerimiz, halkımız ve çocuklarımız yarım bıraktığımız umut topraklarına birer damla kan olu vermişler. Duyduk ki cellatlarımız Ankara’da üç kat daha toprağı kana bulamış. Dinler, Partiler ve Devlet iktidarlarını güçlendirmiş kanlarımızla. Tek umudumuz barış içinde sınırların olmadığı, hayallerimizi gerçekleştireceğimiz, özgür topraklarda yaşamaktı.        

Adım Evrim Deniz Erol (Mücahit) : Ben kozmosun bir noktası. Ben hayal dünyasında bir gezgin. Yüreğimde biriktirdiğim umut parçalarıyla hedeflerime koşarken hiç ölmeyecekmişim gibi ve yarın sonsuzluğa akacakmışım gibi yaşıyordum. Sinema oyuncusu olacaktım. Kobane destanını film edecektim. Hollywood ta ödül alacağım bu filmi, umudun çocuklarına kaldıracaktım. Cellatlarımıza inat gülümseyerek. Ben ideolojik bir yaşama sığmayacak kadar zamanın ötesindeydim. Gerçi hayallerim yazıya dökülmeyecek kadar çoktu. Ne siz beni anladınız ne ben size bıraktığım bu acımasız zalim dünyayı anlayabildim. Ben hayallerde hep özgürce yaşadım.

Adım Med ali Barutçu: Adım Toros –Zağros dağlarından umuda akan İsyandır. Ben zulme karşı direnen bir neslin çocuğuyum. Abimin payına ömründen çalınan 12 yıllık zindan düşmüştü. Ablam Sömürgelerin sömürgesi olan Kadın kimliğiyle hapsedildiği yaşama sığmadı. Yolu yükseklerdeydi. Küçük kardeşim bu kadar yaşanmışlığın enerjisini taşıyamadı o da ablamın yanında Dağlardan isyan müziğinin bir melodisi olmuştu. Benim evim ezilenlerin sürüldüğü her yerdir. Zihnimin gözlerimden gökyüzüne ulaştırdığı özgür hayallerim hep özgür kalacaktı.

Adım Serhat Devrim: Adım sömürge bir coğrafyanın isyanıdır. Toplumların Yitirdiği bazı duygular bazı bireylerin öznesi oluverir. Sizin hissetmediğiniz artık onların yoğun hissettiği acılar oluverir. Terk ettiğiniz gecelerin ayı-yıldızı oluverir bu insanlar. Yükseklerden ezilenlerin ruhuna akan umut olurlar. Ben özgürlüğün mülteci yollarında aç, evsiz, yurtsuz, kimsesiz ezilen insanların mücadelesiyim. Size bıraktığımız dünyada bir şekerin tatlı olmayışı bir yemeğin tuzsuz oluşu gibi eksik bir şeyler vardı. Beynimin labirentinden tek çıkış özgür hayaller kurmaktı.

Biz üç yoldaş hiçbir tanrının kıyamayacağı fakat tanrıları uğruna köle insanlarca katledildik. Tarihin en acı trajedisi de katliamcılar hiç bilinmeyecek yada bu katliamlarla iktidarlarını güçlendireceklerdir.

Bizler Özgür olmayan topraklarda ancak özgür hayaller kurabildik. Amacımız gökyüzünde kurduğumuz özgür hayalleri yeryüzüne indirebilmekti. Ölümümüz vicdanları örgütleyip barışı haykırıp yaşattırmış olsaydı; bizler barışın birer özgür fidanları olmaktan guru duyardık. Lakin böyle olmadı. Bu yüzden sizden bir isteğimiz olacak. Gökyüzünde biriktirdiğimiz özgür hayalleri yeryüzüne indirmek için mücadele edin. Unutmak, umutsuz olmak yok oluştur. Bizleri unutmayın unutturmayın. Umutla kalın…   

                                                                                                              SURUÇ ŞEHİTLERİ ANISINA

                                                                                                                                             GÜRSEL YAMAÇ