Uçurtma

Bir kelebek kadar kısa olabilse de hayatım, doya doya yaşamaya bakabilsem.

Derdimin derinliklerine dalıp günlerimi mahvetmek yerine, unutup süzülsem havada.

Ve düşünmesem, bundan sonra ne geleceğini düşünmesem…

Kendini tarih kitaplarının arasında unutmuş bir hoca gibi kaybettiğim satırları aramaya çalışmaksızın tutabilsem sıkıca zamanı, bırakmamak üzere.

Kayıp gitmesine izin vermeden…

Geçmişin bir acı bıçak gibi içimize saplanışını yaranın üstünü örtmeye çalışmak yerine en az hasarla atabilsem; içimdekileri götürmesine izin vermeden.

Eğer kaybedeceksem kendimi Mozart’ın melodilerinin arasında kaybetsem, her arayışta bir melodi tınlasa ve hiçbir zaman son melodi olmasa.

At gözlüklü insanları silebilsem hayatımdan kargaşaya girmeden.

Ve değil el feneri, projektörle de arasam bu sokakları bir insanın çıkmayacağını kabullensem.

Yazık olmadan başarabilsem,

Geçmişe gömmeksizin yaşayabilsem,

Denizin ardını görebilsem, dalıp gitmeden uçsuz maviliğe,

Rengârenk bir uçurtma gibi süzülsem gökyüzünde…

Sadece gökyüzü!

Sadece deniz!

Sadece sen ve ben!

Sadece sevgi!

Hepsi bu!.. / Bulutsuzluk özlemi (Tepedeki çimenlik)