Umut başlangıçtır.

İkindi vaktiydi. Her zaman yaptığı gibi yine yaşlı bedeniyle ağır ağır yürüyerek, yolu en iyi şekilde görebildiği noktaya geldi. Ayakta dahi zor duruyordu. Elleriyle duvardan tutundu. Gözlerini yolun en uzak noktasına çiviledi sanki. Öylece kalakaldı. Her gün aynı şeyi yapıyor, hiç konuşmadan dakikalarca orada öylece kalıyordu. Aradan tam 12 yıl geçmişti, mutlaka bir gün geleceğim diyerek giden oğlu burnunda tütüyordu. Onu tanıyan herkes evlat acısıyla delirdiğini düşünüyordu. O ise hala umudunu yemyeşil tutarak dönmesini bekliyordu oğlunun. Yaşlı bedeni çoğu zaman ona ağır geliyordu. Ama o hiç bıkmıyordu beklemekten. Uzaklardan bir toz bulutu yükseldi. Giderek yaklaşıyordu kendisine. Birden çivi gibi dikeldi. Büyük bir heyecanla beklemeye başladı. Giderek yaklaşıyordu tozlarından arasındaki araç. Sonra durdu ve içinden yıllardır özlemini duyduğu oğlu indi. Sonra bir kadın ve iki çocuk daha. Genç adam hiç kimseyi umursamadan deliler gibi koşuyordu adama. Adamsa bir yandan ağlıyor, diğer yandan: geldi deli oğlan, sözünü tuttu diyordu.

Unutmayın, hayatta herşeyinizi kaybedebilirsiniz. Çünkü hiçbir şeyin kaynağı siz olamayabilirsiniz. Kaynağı sizde olan tek bir şey vardır; “Umut” Umudunuzu kaybetmediğiniz sürece ne yıllar ne yollar size karşı durabilir. Ve umudunuz varsa hayatla bağınız hala vardır.

“Her ne olursa olsun, umudunuz olduğu sürece kaybettiğiniz her şeyi yeniden kazanabilirsiniz. Eğer umudunuz tükendiyse, anlamsız bir kelime gibi kalırsınız ortada.”