Umutların bittiği yerde olmak istemiyorum.

Gerek Anadolu’nun, gerek Avrupa'nın, Afrika'nın, Asya'nın her köşesinde efsaneleri duyar ya da kalıntılarına tanık olursunuz. Bu efsanelerin doğuşunda hep sevgi teması egemen olmuştur. Zengin kız fakir oğlan, soylu kız, köle oğlan ya da inanılmaz memleket sevgisi. Bu olaylar sonunda yaşanan sevgi aşka, imkansız aşklar da efsaneye dönüşmüş, yıllar boyu nesilden nesile aktarılmış, unutulmaması için de sembolik anıtlar yapılmış. Bu güzel efsaneleri ağzımız açık dinleriz. İnsanlar bunları aktarırken gururla, sevinçle, heyecanla bir solukta anlatmaya çalışır. Anlatılanlardan o kadar etkilenirsiniz ki adeta o anın içinde buluverirsiniz kendinizi. O kadar kaptırırsınız ki kendinizi olayın aktörü gibi düşünmeye ve davranmaya başlarsınız. Bu tür efsaneler evrenseldir aslında, çok farklı kültürlerde benzer efsaneler dilden dile dolaşır ve hatta kültürlerde zamanla davranış haline dönüştüğünü görürüz.

Bu edindiğim tecrübeler arasında çok şükür ki yaşanan hiçbir kötü deneyim, efsane; hiçbir kültürde, toplumda gururla, sevinçle değil; başı öne eğik, utangaç bir ses tonu ile anlatılıyor.

Benim hala umudum var bu dünyadan, ya sizin?