Umutvar Olmak...

Türkiye’de neden sorunlar kök salıp yerinde duruyor?

Bilmiyorum.

Gerçekten de… Türkiye’deki sosyo-politik ortamın fasit bir daire içinde kalması beni çok üzüyor.

Şöyle bakıyorum da…

Ülkemizde toplumsal odaklı ne sorun var?

Yaşamlarımızı direkt etkileyen?

Bir ara gereksiz yere birbirimizi ötekileştirdik… Neden? Tesettür veya başörtüsü yüzünden. Kadınlarımızın örtündüğü bir kıyafetten ötürü, erkekler kendilerine hiçte ahlâki olmayan bir siyasal üslûp ve tarz belirlediler.

Kadınlarımızı toplumdan dışladılar. Tanımı bile tam yapılamayan bir “kamualanı” kırmızıçizgisinden kadınlarımız, devletin yeri olan askeriyeye sokulmadılar.

Gerçekten de geçmişte çok gereksiz yere birbirimizi üzdük. Örseledik. Kalp kırdık. Siyasetin bir araç olduğunu unuttuk. Amacımız, daha güzel bir yurtta yaşamak değil miydi? Sorunlarımızı biraz da bilerek “katmetleştirdik”!

Başörtüsünü, önce “kırmızıçizgimiz” addettik. Sonra da “kamualanını” ortaya attık. Ve yine “kamu hizmeti veren” ile “kamu hizmeti alan” ayırdına gittik.

- - - - - -

Vesselam… 28 Şubat hadisesinin hediyeleri olan marazlarımızı iyi kötü çözümledik.

Ama yine de…

Türkiye’miz düzleminde istenilen birliği tesis edemiyoruz.

Çünkü, ülkemizde bizlere rahat ve huzur iyi gelmiyor. Bugün, sırf iktidarda AK Parti var diye huzursuz ve memnun olmayan kitleler var… Bu kitleler, hükümetin terörle mücadelesinden de ekonomik sabotajlarla mücadelesinden de memnun değiller.

Bir türlü değişen dünyaya ve değişen Türkiye toplumsal yapısına uyum sağlayamıyorlar.

Neyse ki…

Umut denen bir şey var…