Unutma

Tam da yenik düştüğünü düşündüğün anda. Hatırla...

Boyun yetişmediği için basamadığın ziller vardı hani. Her akşam kapının eşiğinde durup annenin başının üzerinden tükenmez kalem ile çizdiği çizgileri seyretmiştin, sabırla. Hiçbir ilerlemenin senin istediğin hızla gerçekleşemeyeceğini her gün o kapı eşiğine milim aralıklarla eklenen çizgileri seyrederken anladın. Olay sadece zillere basmak değildi, eşit olmak istiyordun. 

Dengede duramadığın için süremediğin o bisiklet vardı hani. Baban günlerce selesinden tutup sana sürmeyi öğretmişti. Hiçbir dengenin bir anda oluşamayacağını dizlerindeki yara kabuklarını kaşırken anlamaya başladın. Olay sadece bisiklet sürmek değildi, özgür olmak istiyordun.

Annenin ve babanın sana alamadığı o pahalı oyuncak vardı hani. Arkadaşında görüp, günlerce iki gözün iki çeşme annene ve babana aldırmaya çalıştığın. Hiçbir şeye kolay ulaşamayacağını bez bebeğine sarılıp ağlarken anlamaya başladın. Olay sadece o oyuncağa sahip olmak değildi, adalet istiyordun.

Yılmayarak, direnerek, sabrederek büyüdün. Eşitlik, özgürlük ve adalet arayışıyla bir birey oldun. Tam da yenildiğini düşündüğün anda. Bunları hatırla.

Unutmak en büyük yenilgidir. Bunu unutma...