Urfa'nın Etrafı Dumanlı Dağlar

Anlatılanlar, okuduklarım, seyrettiklerim ve bildiklerim bir yere kadar oturuyordu zihnimde. Bir noktadan sonrası hikaye, bir eşikten sonrası kurmacaydı belki de. Ta ki gidip görene kadar...

Yaz günleriydi. Turistik gezi amaçlı olarak Urfa ve çevresinde idik, birkaç gün. Urfa, Harran, Siverek, Birecik, Nurdağ, Antep, GAP Barajlarından bazıları, tabi ki Atatürk Barajı, sıra gecesi derken oldukça dolu ve enteresan bir program gerçekleştirmiştik.

Susuzluktan çatlamış toprakların arasından geçip giden tozlu bir şehirlerarası yolun, herhangi bir kilometresinin, kenarında, hemen yanı başında, iki eli şakaklarında, gözleri toprakta; kırk derecenin üzerindeki hava sıcaklığının ve yakıp kavuran güneşin altında, aba gibi kalın kıyafetlerinin ve başındaki poşusunun içinde, orada, öylece bekleyip duran, kara benizli zayıf adam, artık benim gün gibi gerçeğimdi.

Klimalı otobüsümüzün içinden, kendisine yönelttiğimiz serin bakışlarımızla buluşmadı bakışları. Ve oralarda, bu insanlardan, kesinlikle bir ya da iki tane yoktu. Çoktu, çoktular...

Harran ‘da, çevremizi saran, ışıltılı ve çok renkli elbiseleri, bazılarının sırtlarına bağlı bebekleriyle, yedi-sekiz yaşındaki kız çocukları; ezberden verdikleri yöre ile ilgili bilgiler karşılığında bizden, toka, kalem, silgi, şeker, sakız istemekteydiler.

Geçen akşam seyrettiğim bir anma gecesi programı, beni yine o günlere götürdü. Urfa folklorunun ve sıra geceleri kültürünün çok önemli bir ismi olan gazelhan Kazancı Bedih Usta’yı, ölümünün dördüncü yılı münasebetiyle anmak için düzenlenmişti sıra gecesi. Programın iki özel konuğu vardı. Yılların sanatçısı Bedri Ayseli ve merhum Kazancı Bedih’in oğlu Naci Yoluk.

Kazancı Bedih, dört sene önce, evinde yanan sobanın sızdırdığı gaz sebebiyle, eşiyle birlikte, hayata ve bizlere veda etmişti. Böylesine bir kültür varlığının, böylesine sevimsizce -hoş ölümün hangi türlüsü sevimli olabilirdi ki o da ayrı konu- yaşanan bir olayla kaybedilmesini hiç içime sindiremedim.

Seyahat programımız çerçevesinde, o sıcak Urfa gecesinde, o dönemin Sayın Vali’sinin davetlisi olarak, Valilikçe restore edilip düzenlenmiş olan, meşhur Balıklı Göl ‘ün karşısındaki, Urfa Kültür Evi’nde bir sıra gecesine katıldık. İçimden dua ediyordum “<ı>inşallah Kazancı Bedih Usta da orada olur, canlı dinleme, aynı tepsiden çiğ köfte yeme ve tanışma, sohbet etme imkanı bulurum” diye.

Otantik Urfa Evi’nde yerlerimize, ot yastıklı yer minderlerine oturduk ve kısa bir süre sonra müzisyenler de küçük salona girdi. İşte Kazancı Bedih oradaydı. Vali Bey, özellikle kendisinin halini hatırını sordu. Tanıştık. Ve geç saatlere kadar, söylemiş olduğu, birbirinden güzel Urfa türkülerini, gazelleri, kasideleri dinledik.

Bir ara boşlukta, nereden geldiğimizi öğrendi ve gözleri ışıl ışıl yandı. Biricik oğlu, bizim Orta Anadolu ilçesinde yaşamaktaydı, yıllardır.

“<ı>Kimdir Bedih Usta, ismi nedir, ne iş yapar?”

İşte o zaman yaşadığımız şoku unutmam mümkün değildi. Koskoca Kazancı Bedih’in oğlu öğretmendi ve bizim orada görev yapıyordu yıllardır: Naci Yoluk.

Babamın görevi gereği, şehrimizin eğitim camiasına çok aşinaydım ve Naci Bey’i de çok ama çok iyi tanıyorduk. Ama gelin görün ki kendisinin Kazancı Bedih’in oğlu olduğunu bilmiyorduk. Kazancı Bedih’in soyadının Yoluk olduğunu, asıl isminin Bedih Yoluk olduğunu kim bilebilir ki koskoca ülkede.

İşte geçen akşam Naci Öğretmen, babasının yerindeydi televizyonda. Ve babasının sesine çok benzeyen buğulu ve Harran kokan nefesiyle gazeller, caanım Urfa türküleri söyledi.

Allah rahmet eylesin Bedih Usta. Yattığın yer nur, mekanın cennet olsun. Tevazuun, bilgin, görgün ve sanatın da örnek...

Not: Yazı fotoğrafı www.ab-pr.com adlı siteden alınmıştır.

@Geçen sene bugün “Teneşir Cumhuriyeti -25-“: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=22468

@Geçen sene bugün “Ben O’nu Yazarken, O Can Vermekteymiş”: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=22488

@Geçen sene bugün “Deja Vu”: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=22515