Utandım

Ben hep eli yüzü temiz, üstü başı düzgün bir kız çocuğu oldum. Çok giydim ondan bundan alınmış eskileri bir o kadar da yenileri... Oyuncaklarım da oldu, elbet özendiğimde oldu başkaların oyuncaklarına. Mahallede sevilirdim arkadaşlarım tarafından ama onlara aykırı durumlarda yalnız kaldığımda oldu çok kez. Karnem güzeldi hep altıncı sınıfta kurula kalmama ve lise birde sınıf tekrarı yapmama rağmen... Öğretmenlerimle arkadaş gibiydim hem oturup siyaset yapardım hem aşkta konuşurdum, daha ilk okul birinci sınıfta öğretmenimden tokat yememe ve dördüncü sınıfta bir matematik sorusunu çözemedim diye baş aşağı çevrilmeme rağmen hiç nefret etmedim öğretmenlerden... Yalnız büyüdüm, olmadı elimden tutup okula götüren, sırayla okul kapısından girerken girmemi bekleyen bekleyenim olmadı hiç... İsyan ettiğimde oldu elbet bu yalnızlığa ama daha çok güçlendim !
Hiç yaşamadım, sırf pis diye, üstü yırtık saçı kirli fakat yüreği temiz,çamurlu yüz ne kadar güzel olmasına rağmen sevilmekten vazgeçilen bir çocuk olmadım hiç... Çok sevdim kirli çocukları, onları sevdikçe nefret ettim son model araçlarının camını silmeye çalışan çocukları itip kakanlardan, eli yüzü çamurlu diye yadırgayanlardan... Evet çocuk senden biri si olmadım hiç ama senden birisi bu gördüğün sen...

Sırf sinirimden veya sevgimden korktuğu ya da çekindiği için yanıma yaklaşmayanlar oldu olmasınada hiç olmadı kirli ve yırtık pantolonumdan tişörtümden korktuğu için yanıma yaklaşmayan. Hep utandım yanınızdan geçerken... Hep utandım geçerken yanlarından çamurlu yüzlü çocukların ve yaşıtlarımı görürken arkalarından geçtikleri büyük arabalarla çöplerden kağıt toplarken ben sırtımda çantayla okula giderken... Hep utandım giydiğim ayakkabıdan, bir montum üstümdeyken bir tanesinin askıda olmasından, akşam yediğim en az iki çeşit yemekten, sadece bir dönem başına sırf üniversite okumak adına verdiğim haraçtan, yattığım sıcak yataktan, elimdeki telefondan önümdeki bilgisayardan, utandım.... Beni affet çocuk...