Ütü

Ortaokulda okumaya başlarken babama köylülerim nasihatte bulunmuşlar "Sakın oğluna fazla para verme, iyi elbiseler alma, yoksa okumaz." diye. Babam da rahmetli, köylümüzün bu öğüdünü sonuna kadar tuttu. Evde kalıyordum annemle (Babam 2 evli idi.). Babamın verdiği harçlık 175 - 250 kuruş arası değişirdi. Elbise ketenden, ayakkabı lastikti. Bir ailenin yanında bir odada kalırdık. Orada yer, orada yatardık. Yakacaklar ve kuru yiyeceklerimiz köyden gelirdi.

Benden 4 yaş büyük ağabeyim köyümüzden beygirimize bir yük odun yükleyerek bize getiriyor. Odun getirmek yasaktı Tosya'ya. Bize yaklaştığında orman muhafaza memurları ağabeyimi odun ile yakalıyorlar. Beygirden odunları indirip Orman Müdürlüğü arabasına dolduruyorlar. Ağabeyim ne kadar uğraştı ise de başarılı olamamış. Üstelik birde odunla dövmüşler. Bize geldiğinde durumu anlattı. Komşular Orman Müdürü'ne gidin dediler. Durumu anlatınca geri verir dediler. Gittik ama içeri giremedik. Ya yine döverler ise diye.

Yarın 23 Nisan. Bugün elbiselerimizin temizlenip ütülenmesi gerekir. Bizde ütü yok. Zaten bir elbiseyi aldığımızda ütülü görür, bir daha ütü yapmazdık. Köyümüzde gelenek böyleydi herhalde. Ev sahibi kadının ütüsü de yoktu. Komşuda varmış. Annem istedi ütüyü ödünç olarak. Komşu vermedi. Ev sahibi kadın pantolonu yatak altına koyarak ütülememizi söyledi. Bizde öyle yaptık. Annem yemenisini bir güzel ıslattı. Pantolonu düzgün bir şekilde yere serdik. Annem bir güzel sildi, temizledi, üzerine yatağı serdik ve yattık. Sabahleyin heyecanla pantolonu yerinden alıp giydim. Birde ne göreyim Pantolonun dikiş kısımları ütülenmiş, yani kesen tarafı olmuş. Ön ve arka tarafları dümdüz. Ütülü kısımlar birbirine değiyor. Tekrar çıkarıp ütülü kısımları yok etmeye çalıştık. Yine de biraz kaldı.

O gün gözüm ve aklım hep pantolonumun ütüsündeydi.