Üvey gebe

Üniversitedeyken haftada üç gün (bazen de beş gün) bakıcılığını yaptığım bir bebek vardı: Güven Can. Bir gün eline çarliston dediğimiz açık yeşil renkli biberi almış (ya da ben mi vermiştim?) kemiriyordu. Çok obur bir bebekti. Birden avazı çıktığı kadar ağlamaya başladı. Anlamadım önce, biberi ağzına götürüp götürüp avazlanıyordu. Biberi bir tattım ki zehir gibi apacıydı. Hemen aldım elinden. Bu kez de, elinden aldım diye ağlamaya başlamıştı...

Hayat
En çok canımızı yakan'a
Neden bağlar bizi..
Hayat
En çok sevdiğimiz şeyin
Canımıza ot tıkayan olduğunu
Neden sobeletmez
Hayat
Gönül gözümüz neden kördür
En gerçek zamanlara...

Daha onüç aylıkken bakmaya başladığım Güven Can, bir sene sonrasında gördüğü tüm kadınlara "teyze" erkeklere "abi" derken ; bana "anne" diyordu... O zamanlar şuan ben yaşlarda olan anne babasıyla arkadaş gibiydik... Babası Can abi sorardı: "Oğlum nerde annen?" bir beni bir annesini gösterirdi... Onun kalbinde öyle şekil almam nasıl olmuştu?
Bebek zihniyeti ne güzel bir ödüldü..
Bir keresinde de her zaman gittiğim kuaförde, hiç görmediğim bir kadın merhametle, şevkatle, kocaman sırıtan bir yüzle "Hamile misiniz ne güzel" dedi.."Yok" dedim. "Şişmanım" Sonrasında binbir özür diledi nedense... Hayret ettim..

Aslında nasıl da hoşuma gitmişti
Tıka basa dolu otobüste
Karnımı daha şişirip nefesimle
Yer verdirtmek kendime...
Tövbe tövbeee...

Ben aslında bunları demiycektim..
Kendimi sevecektim
Ciciiii
Aman da amaaaan
Seni ne yaptılar böyle
Abidik gubidiiiiiik
Bici biciiiiii,
hanimiş de hanimiiiiş
diye sevdirecektim...

O çarliston sandığın biber apacı
Sakın kanma dedi içim
Sevmeye çalışırken hayatı...