Uydurmayalım, hepimiz çocuktuk

Şu yanda görmüş olduğunuz fotoğraf 1995 yılında Ayvalık'ta deniz kenarında çekilmiş. Tahmin edebiliyorum ki bu fotoğraf kareye alınırken benim böyle bir kahkaha atmamı sağlayacak şaklabanlıklar, maymunluklar yapılmış ve şüphesiz bu görevi annem ve babam üstlenmiş. 

Hayal ediyorum. Karşımda dil çıkaran, "hadi Şeyma gül" diyen annemi, elinde salladıkça tuhaf sesler çıkaran birşey bulunan ve onu sallayıp bir yandan başını bir sağa bir sola hareket ettiren babamı... 

Ve ben büyüdüm... Gün gelecek; ben kendi çocuğumun ya da çocuklarımın karşısında takla atarken kameralara yakalanacağım. Gün gelecek; tüm yaşadıklarımı onlara bir bir anlatırken onlar sıkılacak, oyun oynamak isteyecek, bana vurup kaçacaklar... 

Ben balık hafızalıyım. 5. sınıfın altındaki dönemi çok zor hatırlıyorum. Ama hayal gücüm fazla geniş olduğundan tahmin edebiliyorum yaşanan olayları, zorlukları... 

Nasihatlar hep şöyle başlar ya hani... 

"Ben de genç oldum ancak senin bu yaptığını yapmadım çünkü biz babamızdan korkardık..." 

Diye devam eder büyükler. Onlar da bilirler ki daha fazlasını yapmışlardır hataların. Bir kabul etmeme psikolojisidir bu ya da "ben ettim, sen etme" demeye getirilir konu. 

Şimdi külahımı koyuyorum ona anlatın. 

Ot ot mu yaşadınız? Yani evden okula, okuldan eve. Derslerini düzenli yapan, sınavlarda kopya çekenleri gidip öğretmene şikayet eden, en ön sırada oturan, hepimizin ibretle baktığı çocuklar sizler miydiniz yoksa? 

Lütfen gerçekçi olalım. Bu hayatta hepiniz çocuk oldunuz. Olağan dışı yaşadınız. 

Lütfen gerçekçi olalım. Hepimiz öleceğiz. Tamamen bitmeyen tek şey diş macunudur. Hepimiz aşk yaşayacak ve bitiminde ağlayacağız. 

Siz yaşamadınız mı? 

Uydurmayalım, hepimiz çocuktuk...