Uyumlu İnsanlardan Sıkılıyorum

Oldum olası anlaşmadan hoşlanmam çünkü içinde gönülsüz razı olma vardır.

Benim gibi olsun demiyorum bu zaten faşizmdir. Hatta bana özeneni de sevmem, kendisi olsun; ben varım zaten ortada bir de sen ol iki bahçemiz olsun.

Anlaşma olmayınca(ki olmasın hayatı bozan bir argüman)tarafların tek tek istekleri söz konusu olur; biri denize öteki ormana gitmek ister mesela.

Yüzde doksan anlaşmazlık veeee biri diğerini ikna eder, kandırır, baskı uygular… Ben ikna olmam, senin dediğin olsun demem, o da aynını yapsın; anlaşamayalım ki anlaşma denilen rezillik olmasın!

Bu tür basitlikleri aşmış kişilerin çözüm yaklaşımı: Ben bunu hiç yapmam ya da istiyorsam yaparım ama benim önerimle(senin de yapmak istediğin önerim) sıraya koyalım. Yani ikimizin dediği de(ikimizin istediği)olur.

Başkasına göre yaşarsanız başkasının hayatını yaşarsınız, kendi hayatınız belki daha güzeldir. “Bana ait olan daha güzeldir” şeklinde anlaşılmasın, belki daha güzeldir diyorum.

Bir de önemli bir şey; doğru bildiğiniz konularda inat iyidir. Ben pek yürekli bir insan değilim(genetiğim öyle maalesef, eski zamanlarda olsaydım büyük ihtimal köleydim) uygulayamıyorum ama herkes benim gibi.

Öyle, uyumlu olmak inatçılık yapmamak gibi şeyleri boş verin, bir yerde uyum varsa birileri hakkından vazgeçmiştir, o bana uysun; hatta en iyisi kimse kimseye uymasın, herkes kafasına göre takılsın, işte mükemmel bir hayatın anahtarı!