Uyusun da büyüsün, niiinnniii!

Bu gün işim biter bitmez eve geldim ve saatlerce uyudum.
Uyku; enerjimizi şarj etmek için başvurduğumuz bir durum. Peki, ben enerji dolu muyum? Maalesef hayır, bugün hayır! Bütün haftaların o çılgın koşuşmaları, eksik bırakılan insan iletişimleri, yanlış anlamaların getirdiği negatif enerjiler yıpranan benliğimi tamir için tembellik izni istiyor benden!
Hadi Berrin; yat gitsin! Uyu uyu uyu!
İyi de yaşam son sürat gidiyor yahu! Elimde avucumda ne varsa bana çok boş geliyor. Nasıl dolduracağız ruhumuzda açılan boşlukları. Neyle göstereceğiz yaşadığımız hoşlukları.
Varsam, varlığımı ispat istiyor benliğim ve “düşünüyorum, öyleyse varım!” bile beni teselli etmiyor!
Onun için her yere yazma isteğim, onun için bir şeyleri değiştirme çabam. Ve değiştirmek istediğim ne varsa, hepsi elimde olmayan şeyler!
“Bıraksana!” değil mi !  ? Ama olmuyor. Ne kadar bırakmak istesem, gönlüm elvermiyor. Neler bunlar derseniz, gerçekten merak ederseniz söyleyim;  insanların şu inanç meselelerini tabulaştırmaları ve buna uyum sağlayan bir çok aydın insanlar! Bilmiyorlar mı işin doğrusunu..Biliyorlar tabii! Ancak işlerine öyle geliyor. Çok inançlı insan mı var karşılarında “gazla gitsin!”yapıyorlar.
İnançlara sonsuz saygılıyım demiş bir siyasi. Peki şu dünyada sanat veya spor yüzünden kaç savaş çıkmıştır? İnançlar yüzünden ne kadar insan öldürülmüştür. Düşünen yok!

Yahudiler inançları için öldürdüler zavallı insanları.. Depremde ölen insanlara “cezalarını buldular” diye acımayan dini bütün inançlılar bile çıktı. Ve hatta geçtiğimiz günlerde birileri daha dile getirdi. (Bu insanlara bir deprem daha gerekiyor!) diye. Neyini seveyim böyle inançları Allah aşkına!
Bu konuda insanlar eğitilse diye düşünmeye başladım. İnsanlık tarihini, dinler tarihini, sanat tarihini, siyasi gelişmeleri ve tüm bunların birlikte harmanlandığı toplumların kültürel yapılarını öğretsek ve inançlara körü körüne bağlanmanın aslında egemen güçlerin işine gelen bir durum olduğuna uyandırsak insanları. Uyanırlar mı acaba..
Yoksa bizim toplum da benim gibi, duygusal çökmeler sonucu uyumaya devam etmek mi istiyor..
 O halde bu yazıdan sonra Candan Erçetin’den “ninni!”yi dinleyelim ve uyuyalım gitsin!