Uzağa gitme

Kolayca incitir, hırpalarız yakınımızdaki sevdiklerimizi. Düşünmeden. Oysaki bilmeyiz her incittiğimiz an iz bırakır, sonra telafisizliğe taşır bizi.

Yaşam içinde belkide bir daha hiç diyaloğumuz olmayan çok insana ''özenle'' davranır, ''kibarlıktan kırılırız''. Canımızın parçaları dururken. Ne garip dengedir!

Kadın her sabah özenle uyanır erkeğine seslenir;

- Tatlımmmmmm hadi kahvaltı hazır.
Erkek çok zaman sessiz kalır ya da;

- Eeee tamam kalkıyoruz, diye yanıtlar.

Sonrasına dair bilmez ki bu özeni ara sıra kendi de beslemezse kadın tıkanır ve tükenir bir gün. Ve yine bilmez ki bir verdiğinde kadın beş vermeye çoktan hazırdır.

Uzağa gitmeye gerek yoktur hemen yanıbaşımızda duranlara emek zamanıdır.

Onları pamuklara sarıp sevginin doyumsuz paylaşımını canlandırma zamanıdır.

İlişkilerin tamamında bu geçerlidir. Anneye, babaya, çocuğa, iş arkadaşlarına, yakındaki herkese.

Oysa biz yaşama dair enerjimizin büyük bölümünü yenilere ve uzaklardakine harcarız. Keyifli bir oyun gibi. Bir daha bir daha buluruz bu gücü, yorulmadan. Sabah uyandığında bulamayacağın paylaşımlara harcar dururuz enerjimizi...

Akıllı insan için ''her yeni gün yeni bir yaşamdır''.

Bugün yeni bir gün. Hadi bugün fark yaratın, yeni bir tutum seçin en yakınınızdakine gidin taaaa gözünün bebeğine bakıp; ''Seni seviyorum, iyi ki hayatımdasın, ''deyin.

Ona çoğalma şansı verin. Çok geç olmadan..