Uzun Yolculuğun Başlangıcıydı Bu Habersiz Gidiş

Bir haftaya yakın hani insan ne yerde ne gökte olma misali olur ya öyle hallerdeydim... Hani kardeş olsa bu kadar olur anne yarısı desem az kalır dost desem tarifi yetersiz kalır ifade edilmez yaşanır denilen dostlar vardır hayatlarımızda hani bir tane olsun tam olsun deriz ya öyle bir şey sabahlara kadar yanımda benimle olan, acımın en derininden çıkarıp alan, sevinçlerime ortak olan Can Ablam oğlunu emanet edip kardeşlerinin yanına küçücük bir köy kasabasındaki eski köy evlerine gitmişti... Bütün kış anne ve babasıyla ilgilenen kardeşlerine kendi deyimce ödüllendirmek istiyor hem de bir evlat olarak anne ve babasının sorumluluğunu almak istiyordu... Burdan güle oynaya gitmişler de İsmet Amcayla... İsmet Amca 90 yaşlarında alzheimer hastası pamuk gibi yüreği olan bir çocuk saflığında birlikte olduğumuz zamanlar da yaşamımıza mutluluk katan her anını bir fıkra gibi geçirmemeize neden olan İsmet Amcam....

Can Ablamın bazen kızı olduğumu düşünüp bunu ne zaman doğurdun benim haberim yok diyen... Liseyi geçtin mi diye soran? Bazen benim kız torunum musun diye soran kızımın benim kızım olduğumu söylediğim zaman neden bu kadar erken yaşta evlendirdin deyip kızan Can Ablama... İsmet Amcam...

Evin beyini şöför zannedip ablama yabancı adamları niye eve alıyorsun diye çıkışan, bunun ailesi yok mu deyip " Evladım evini ara burda olduğunu söyle de merak etmesin" diyen... Dedim ya bir çocuk kadar masum sorularıyla bizi hem düşündüren hem buruk bir mutluluk bıran İsmet Amcam...

Bizimle birlikte saatlerce yürümekten bıkmayan oturup dinlenelim dediğimizde bizi azarlayan ne biçim çocuksunuz deyip gençlik günlerini aynı heycanla anlatan Almanya'nın her yanını karış karış bilen ve anlatan İsmet Amcam... HB sigarasını bilen ve keyifle tüttüren... Gelin ver bi tane deyip bir de kahve isteyen fal baktıran İsmet Amcam...

Geçen Cuma en uzun yürüyüşüne çıkmıştı bizsiz... Her fırsatta haylini dillendirdiği evden kaçıcam haberiniz olsun bana kimse engel olmasın kızarım bak diyen can amcam bu büyük hayalini 90 yaşında gerçekleştirmiş oldu... Cuma sabahından beri kayıp olan ve bu gün köy yerinde bir dere kenarında ayaklarını suya sokup öylece oturan İsmet Amca bulundu...

Cumadan beri telefonların ardı arkası kesilmiyor dört bir koldan aranıyordu... Her geçen gün umutların tükendiği bulamazsak hç olmazsa ölüsünü bare bulalım dediğimiz ve bununla teselli ettiğimiz İsmet Amcam bu gün bulundu....

Üzüntüm büyük üzüntümüz büyük... Hani hasta desem hasta değil... Bu nasıl bir taktir-i ilah sorgulamak ne haddimize tamam İsmet Amca da kazık çakmayacaktı bu dünyaya ama böylesi bir ölüm diye sorgularken... Ölümün böylesini haketmiyordu derken bense ölümün en az üç kere çok yakınımdan geçen şimdi teselli edebilecek kelimeleri bulmakta zorlanıyorum.... Bir türlü kelimeler ağzımdan çıkmıyor... BAŞIN SAĞ OLSUN diyemedim ve en önemlisi bu günlerinde yanında olamam...

Ama dedim ya bir anne yarısı gibi bizi gözetip kollayan ablam... Kızımın sınavlarını benden daha iyi takip eden ve bu gün babasını kaybettiğini ağlayarak haber veren can ablam... Böylesi tarifi yapılamaz acının içindeyken bana telefon edip sakın kıza bir şey söyleyipte yarın sınava girecek cuma ya kadar sakın kıpırdama sana hakkımı bak helal etmem diyerek arayan ablam...

İnsanın hayatında böylesine kaç tane Can yoldaşı, yol arkadaşı vardır... Kim kendisinden daha fazla düşünür bir başkasını... Böyle bir sıcak dostluğun kollarında olmak hiç olmadığı için hayflandığım abla karseş sıcaklığını bana yaşatman... Diyorum ya ne söylesem boş... Okuldan geldiğini geliş saatinde pencereden bekleyip evine alıp karnını doyuran bana yapamadığı kaprislerini teyzesine yapan kızım... Ve babam bazen hayretler içerisinde bunun evi yok mu deyip kızıma kızan... Hiç bir şeyden habersiz teyzemleri aradın mı bir haber aldın mı dye soran... Ve boğazım düğüm düğüm cevap vermeye çalışırken hissetmişcesine arayıp haber veren ve yarın ki sınavı için şans dileyen ablam....

Ne diyebilirim ki acın acımdır demekten ve üstesinden zamanla birlikte aşabilceğimize inanmaktaktan başka...

Şimdi eskiyi benimle yad eden hayat böyle bir şey işte... Şimdi artık yine eskilerden bahsedeceğiz birlikte bazen güleceğiz bazen hıçkırarak ağlayacağız...Bazı şeylere inanıyorsan neden bana diye sorgulamayacan zamanlardasın şimdi... Sen de iyi bir evlatsın sakın bunu unutma... Sakın bir pişmanlığın olmasın hele ki benim hatam hiç deme... Ölüme hata arannmaz sen bunu benden çok daha iyi biliyorsun...

Ne diyebilirim ki birlikte hayatlarımızda yeni bir yolculuğun kapı aralandı sevgli İsmet Amcayla birlikte... Hani derdin ya annen hep aramızda artık İsmet Amcam da...